Sneeuwjacht en swalmen

Op de valreep nog gehoord, maar in een klap op de eerste plaats van de lijst met de mooiste woorden van 2005: Sneeuwjacht.
Grijze sneeuwluchten die zich samen pakken, woeste rukwinden die de koude, natte vlokken in je gezicht smijten, weeralarm, gevechten met magische witte wieven en dan later warme chocolademelk bij de open haard. Sneeuwjacht heeft het allemaal.

Swalmen
Het lelijkste woord stamde eigenlijk al van een paar jaar terug, maar toen was er nog geen lijst, dus bij deze in de rebound: swalmen.
Het woord vraagt wel om wat etymologische uitleg. Swalmen kennen de meesten waarschijnlijk van het gelijknamige Zuid-Limburgse dorpje. In vroeger tijden, toen Swalmen nog een boerendorp was en nog geen Swalmen heette, maar Sjoenkellette, hielden de boeren er de gewoonte op na 's zomers het land te bemesten. Zo ontstond er vlak voor de aarbeienoogst in augustus een goede dikke laag vruchtbare humus. Het maakte de vruchten extra zoet. In de loop van de dag, als de hitte toenam en de zon de humuslaag van gier en mest langzaam opwarmde, begonnen de akkers langzaam te dampen. Een dikke mestwolk, die een verschrikkelijk onwelriekende lucht voortbracht, trok dan over het dorp. 'De akkers liggen weer te swalmen', zeiden de dorpelingen dan en ze knepen de neuzen dicht.
Denkend aan de swalmende akkers van het dorp doet de naam de neusvleugels nog altijd prikkelen en dringt er zich een denkbeeldige penetrante gierlucht op.
swalmen (w.w.) natuurverschijnsel waarbij in de zomer het mest op de akkers verdampt en dit een dikke wolk verschrikkelijk onwelriekende lucht voortbrengt. Tot op heden alleen waargenomen in het zuiden van Limburg.

Melkflesch

In de tijd dat de smaakopvoeding van het gewone volk nog noodzakelijk werd geacht en opgeheven vingertjes nog indruk maakten, kwam het tijdschrift Goed Wonen met een onvergetelijk advies. 'Twijfelt u aan de moderniteit van uw inrichting? Pakt u dan een glazen melkflesch. Elk stuk van uw meubilair dat niet past bij de vormgeeving van de flesch, voldoet niet aan de voorwaarden van het moderne interieur. ' Weg ermee dus, oordeelde Goed Wonen. Want in de jaren vijftig moest de tijd van de pluche en old finish toch echt voorbij zijn. Firma Soetebroot neemt dit advies graag over. Ten eerste omdat het advies tijdloos is, net als het design van de melkfles. Bovendien zijn de meeste Hollandse interieurs stoffig genoeg om van advies te voorzien. Maar bovenal kan een oplevende belangstelling, of een ordinaire hype, er ook voor zorgen dat producten die uit de handel zijn gehaald, toch weer in productie worden genomen. En dat hoopt Soetebroot. Want wie mist 'm nou niet? De ouderwetse glazen melkfles. Je weet wel, die ene die nog met de melkboer meekwam, tussen de vanillevla en de yoghurt in, in zo'n draagrekje van zes. De melkfles waarvoor de meest Nederlandse uitvinding ooit is gedaan: de pottenlikker.

Exotisch Amsterdam

Amsterdam, Bos en Lommer, vierhoog achter, woensdagmiddag half vijf. Geloof het of niet, maar er nestelt zich een tropisch paartje pape-
gaaien in de oude kastanje. Amsterdam
West wordt inderdaad steeds exotischer.
En 's avonds werd Soetebroot opnieuw verrast door het fenomeen migratie van niet-westerse culturen. De plek des toevluchts bleek ditmaal geen kastanjeboom maar, onwaarschijnlijk genoeg, de Amsterdamse gracht. Tot voor kort was de gracht vooral een poel der verderf, een plek zo chemisch dat als je er een oude roestige fiets ingooide, het rijwiel er blinkendnieuw weer uitkwam. Maar de tijden zijn veranderd. De grachten bieden tegenwoordig onderdak aan onhollandse schaaldieren als de rode Amerikaanse kreeft, chinese korfmossels en blauwe Amerikaanse zwemkrab.
Met de smaak van de dieren schijnt het dik in orde te zijn. In een aantal restaurants wordt er al Amsterdamse gracht-kreeft geserveerd.
Maar de dieren laten zich niet zomaar uit hun nieuwe onderkomen vissen. Voorlopig hoogtepunt van het verzet; een poging van een groepje kreeften de zeggenschap over de aangrenzende autoweg terug te krijgen. Met een paar man sterk blokkeerden ze de weg over om zich tegen het verkeer te verdedigen. Tevergeefs, bleek toen de eerste truck met oplegger passeerde.

Ambrozijn of gebakken lucht?

Vanochtend was Marije Vogelzang te gast bij Goedemorgen Nederland. De jonge ontwerper bleek waarachtig voedselkunstenaar te zijn! Soetebroot had al eerder geconstateerd dat de tijden veranderd zijn, maar nu er heuse koks afstuderen van de kunstacademie, lijkt het tij definitief gekeerd.
Dat eten een kunst is, wisten we al lang. Dat voedsel en cultuur nauw met elkaar verbonden zijn is ook oud nieuws. Ria van Eindhoven en Wilma van Hoeven leken rechtstreeks van de huishoudschool te komen, maar Jamie Oliver heeft de topkok het aanzien van een popidool gegeven. Geen dikbuikige, bourgondische mannen van vijftig meer, maar sexy en goedgebekte knullen die swingend de meest creatieve gerechten bereiden. Ramon Beuk, Rudolph van Veen en Peter Van Asbroeck zijn slechts enkele mediagenieke jongemannen die in het kielzog van Oliver niet alleen onze smaakpapillen beroeren.
De laatste stap is die van kokidool tot voedselkunstenaar of food artist. Het anglicisme is voorbehouden aan omhooggevallen sujets die tot dezelfde categorie behoren als de orthodontist die zich dental artist noemt, maar de ware voedselkunstenaar heeft begrepen dat de smaak -- net als de reukzin overigens -- een delicaat, doch ondergewaardeerd zintuig is in onze visueel overprikkelde wereld.
Zoals het een kunstenaar betaamt denkt ook de foodie in concepten. Koken is niet slechts een vaardigheid of ambacht, maar een opdracht die inspiratie en visie vereist. Ligt hier de aloude tegenstelling tussen hoge en lage cultuur op de loer? Zijn topkoks slechts vaklui, hoe goddelijk zij ook kunnen koken? Hoewel de museale status van zelfs de meest artistieke gerechten zeer gering is, is Soetebroot van mening dat ook gebakken lucht best smakelijk kan zijn.

Antony's bezoek

Naar een concert van Antony & the Johnsons gaan is alleen al de moeite waard om het publiek. Zeker als het optreden dan ook nog in Carre plaatsvindt en je de ruim achthonderd gebronsde grachtengordelnichten, intellectuele pluizen in Cora Kemperman-kleding ('verhullend, maar toch modieus) en Vrije School-gezinnen ('je moet mee want de vpro-gids heeft gezegd dat het goed is'), circulair ziet opgesteld. Het moet gezegd; het publiek is even bont als Antony zelf. Iedereen houdt van de New Yorkse bird gehrl. Ook al is hij een beetje gek en zingt hij over 'fists full of love' en verliefd worden op dode jongetjes. Dat kunnen we tegenwoordig wel hebben.
Moderne kamermuziek, slepende violen, klaagzang op falsethoogte en hier en daar een goedgeplaatste grap. Antony bespeelt het publiek met een schijnbaar groot gemak. Hij ontpopt zich als deugniet en als kletskous. Ene Wim Linsen bezorgt hij de avond van zijn leven door voor 5euro een aria te zingen met zijn naam erin. Ook aanvragen uit het publiek is Antony bereid in te willigen. Niet in de laatste plaats omdat de overmondige toeschouwers in de zaal geen moment onbenut laten een muzikaal eisenpakket in te dienen. 'Play visitors, play visitors', roept een vrouw tegen Antony. 'Honey, we'll get there', antwoordt hij, eenmaal beseffend dat de vrouw vermoedelijk de cover van The Guests van Leonard Cohen wil horen en het niet heeft over de komst van buitenaards bezoek.
The Guests klinkt onwaarschijnlijk mooi. Het geluid van 800 zwijgende bezoekers met kippenvel meegenomen.
Jarenlang sloofde Antony zich uit in morsige vaudevilletheaters op 5th Avenue. Avond aan avond werkte hij zich in het zweet in travestieshows en theaterrevues. En dan blijkt dat alles wat hij nodig had een piano. En een klein strijkje als The Johnsons voor erbij.

The devil & Daniel Johnston

'Ik heb verdrietig nieuws', zegt Jeff Feuerzeig, maker van The Devil and Daniel Johnston aan het einde van de documentaire, afgelopen vrijdag op het IDFA. 'Daniel is opgenomen in het ziekenhuis. De vele jaren van alcohol en lsd lijken nu definitief hun tol te eisen. Zijn nieren werken niet meer. Het ergste wordt gevreesd.' Feuerzeig heeft het er zichtbaar moeilijk mee. Viereneenhalf jaar werkte hij aan de documentaire over de singer-songwriter. The devil and Daniel Johnston ging op het afgelopen Sundance festival in premiere. Volgens Feuerzeig was Daniel op dat moment door het dolle heen. 'Jezelf op grootscherm terugzien in een zaal vol met mensen is voor iemand met een Messias-complex natuurlijk de ultieme ervaring.'
Daniel Johnston was knettergek. Een door de duivel geobsedeerde maniak die, terwijl hij met zijn vader in een klein chesna-vliegtuigje op weg naar huis is, de sleuteltjes uit het contact haalt en naar buiten gooit om te kijken of het lot hun gunstig gezind zal zijn tijdens de landing. Een oude dame jaagt hij zo de stuipen op het lijf dat ze uit het raam springt. Het mag een godswonder heten dat het vliegtuig met zijn staart in een boom blijft hangen. Beiden inzittenden overleven de crash. De oude dame houdt twee gebroken enkels over aan de ontmoeting met Johnston.
In de documentaire schetst Feuerzeig hoe Johnston van een ietwat eigenaardige, maar ogenschijnlijk gezonde tiener, uitgroeit tot een onberekenbare gek. Ondertussen maken we kennis met Johnstons breekbare, maar soms briljante muziek. Dit vooral dankzij de gouden ontdekking die Feuerzeig tijdens zijn research deed. Johnston bleek jarenlang honderden opnames te hebben gemaakt op cassettebandjes. In de opnames horen we Daniel Johnston praten en muziek maken vanaf zijn tienerjaren tot het moment dat de wanen langzamerhand steeds meer de overhand begonnen te nemen. De documentaire is een integer portret van een briljante geest die doordraait op paranoide duivelsangst.
Johnston zou uiteindelijk een platendeal in de wacht slepen en een album uitbrengen: Hi. how are you. Het leverde hem grote bewonderaars op, waaronder Kurt Cobain en Beck. Veel geluk bracht het hem daarentegen niet. Al snel na de release van zijn debuut werd hij opgenomen in een inrichting.
Tot voor kort woonde Daniel Johnston weer bij zijn ouders en speelde hij in de lokale band. Vrijdag 25 november werd hij opgenomen in het ziekenhuis.

Dierenleedvermaak

Elders op deze weblog berichten we over sneue pony's en een koeien op een carrousel. Wat kan deze reeks beter completeren dan de bonsaikat? Zoals we planten middels een jarenlang proces van selectief kweken, aandachtig cultiveren en geduldig verzorgen elke gewenste vorm kunnen laten aannemen, zo kunnen we ook schattige, pluizige kittens minimaliseren. Daarvoor is weinig meer nodig dan een glazen pot, wat botverzachters, sondevoedsel en een kurk. Met een beetje fantasie kan je je huisdier net die spannende vorm geven die hem onderscheidt van de doorsneelapjeskat van de buren. Een waarschuwing is echter op haar plaats:

"At only a few weeks of age, a kitten's bones have not yet hardened and become osseous. They are extremely soft and springy. In fact, if you take a week-old kitten and throw it to the floor, it will actually bounce! We do not recommend that you try this at home. The kitten may bounce under the furniture and be difficult to retrieve, as well as covered in unsightly household dust."

Surf voor meer informatie of een doe-het-zelfpakket naar Bonsai Kitten.

Farm tour

Gevonden:
Excursie tip voor Philadelphia & omstreken

KREIDER FARM TOURS:

See a modern dairy in action!

includes:
- Learning what it takes to succeed as a high tech dairy
- a drive through our cow palace
-watching our cows ride a carousel

- 'How commitment to excellence, integrity and a fervent belief in God has led to a thriving agri-business' -

From our farm to your table...
for breakfast, lunch and dinner.

Sneue pony's

Nu kersttijd niet meer dezelfde gevoelens van compassie oproept als voorheen, hebben de zwervers van Mannheim iets nieuws bedacht om genoeg euro's te verzamelen; pony's. Althans, dat dacht deze afdeling van Firma Soetebroot bij het zien van de paardjes die met grote, droevige ogen op de koude straathoeken van Mannheim stonden. Uren wachten ze daar in de oostenwind om geld op te halen. Want dierenleed, dat werkt. Iets dat ze bij de Telegraaf, waar elke week een mishandeld huis- of boerderijdier wel de voorpagina siert, al lang hebben ontdekt.
Het verhaal was in werkelijkheid nog iets tragischer, zoals wel vaker. De pony's behoorden tot het lokale circus en de baasjes waren circuslui die een geldbus bij zich droegen. Hierop stond dat het circus voor de winter was gesloten en het geld snel was opgeraakt. Er was zelfs geen geld meer om eten voor de circusdieren te kopen, aldus het de tekst op het geldblik. Een krachtige marketingtool; emotionele chantage. Maar nadat Firma Soetebroot een beetje geld in de bus had gedaan, mocht ze de pony aaien. De vochtige ogen bleven staren in het niets. Waarschijnlijk waren de gedachten van het beestje al bij het beetje droge haver dat vanavond misschien wel in de trog zou zitten.

"Leuk om niet voorspelbaar te zijn."

Met deze woorden reageert minister Donner op de verbaasde reacties die hij kreeg, toen hij de digitale sprong in cyberspace waagde. Sinds kort heeft de bewindsman namelijk een eigen website, waarvan de podcast wellicht de meest verrassende feature vormt. Via pc of IPod kunnen we horen wat de minister zoal bezighoudt en hoe hij preekt over prangende en minder prangende kwesties in justitieel Nederland. Donner Digitaal is wellicht nog verbazingwekkender dan De week van M, de weblog van Maria van der Hoeven.

Je kan Donners sussende woorden downloaden van http://www.justitie.nl/organisatie/minister_donner/podcast.

Bashing Big B.

Er zijn ontelbare internet-grappen. Gisteren ontdekten we een nieuwe met zoekmachine Google:
Vul in 'failure' op Google. Klik op 'Ik doe een gok'.

Lang leve het cyber-anarchisme!

Filmfestival Mannheim Heidelberg

Uit: Almost Brothers, Lucia Murat, Brazilie.
Diep in het zuiden van Duitsland vindt jaarlijks het Filmfestival Mannheim-Heidelberg plaats. Een sympathiek festival voor jonge filmmakers met veel aandacht voor films uit Oost-Europa, Zuid-Amerika en Azie. In de internationale competitie is dit jaar ook Pieter Kuijpers Off Screen te zien. Een andere Nederlandse inzending komt van Mathijs Geijskes. Zijn kortfilm 50cents gaat niet over 'get rich or die tryin' , of misschien toch een beetje.
Firma Soetebroot scheurde met de tien jaar oude Opel Kadet bedrijfswagen over de Duitse autobahn naar Mannheim om er te gaan kijken.

Zeeman: het ideale pand

In Nijmegen vonden we het ideale pand voor de Firma Soetebroot. De oude Zeeman-outlet store. Het pand stond te koop nadat de keten had besloten tot het openen van een nieuwe winkel vlak om de hoek. In eerste instantie dachten we aan een Instituut voor Nieuwe Media Nijmegen. Vooral de roltrap vonden we een sterk punt.
Uiteindelijk kon het plan door allerlei omstandigheden geen doorgang vinden.

Firma Soetebroot heeft daarom besloten een virtuele plek op te eisen op blogspot. We staan echter nog steeds open voor een gebaar van de kant van Zeeman (Sehr Geerhte Frau/Herr, Vielleicht möchten Sie mit einem unseren sprechen. Falls Sie Interesse haben, lassen Sie uns das bitte wissen und wir werden versuchen, ein Treffen für Sie zu vereinbaren)

tipplers on the streets of Philly

Als je Amerikanen iets niet hoeft te leren is het hoe ze een goeie show neer moeten zetten. En hoe ze zichzelf in moeten dekken tegen lastige, ontevreden, of, in dit geval, dronken bezoekers van de show. Standaardprocedure in een land waar een cheesburgerwet moet worden ingevoerd om een bevolking die jarenlang friet en bigmacs heeft gebunkerd het onmogelijk te maken schadeclaims in te dienen tegen hamburgerketens. De dames van de Philadelphiaanse VVV, die de PR van de stad bij ons in handen hebben, namen ons gisteravond mee op een historische ' drinkingtour' langs de oude taveernes in het havengebied van Philly. Onder het thema Once Upon A Nation leiden acteurs in Benjamin Franklin kostuums je dan rond en vertellen ze verhalen over de zuipcultuur in Philly. Geen onbelangrijk onderdeel van de geschiedenis van Amerika. Zelfs de onafhankelijkheidsverklaring blijkt te zijn ontstaan in de kroeg, althans zogezegd. Tipplers waren de vaste drinkeboers van de taveernes. Maar om bovenbeschreven problemen met rechtzaken achteraf te voorkomen, dient elke bezoeker die zich anno 2005 even een tippler wil wanen, vantevoren zijn eigen onafhankelijkheidsverklaring te tekenen. Op een a4-tje met hele kleine lettertjes, wordt haarfijn uitgelegd dat de organisatie ('Hi, I'm Dave Holland, wow I got the same last name as your country!' niet aansprakelijk valt te stellen voor dronkenmansgedrag en daaruit voortvloeiend vandalisme of intimidaties. Begrijpelijk misschien als je je een hele avond op kosten van de VVV volgiet. Maar drie biertjes vormen zelfs voor geheelonthouders nauwelijks enige bedreiging. Ik heb het velletje met de verklaring meegenomen. Leuk voor thuis op de wc.'s middags in de voetsporen van Bruce Springsteen on the streets of Piladelphia gelopen. Een erg fijne stad, gemoedelijk bijna en met een open bevolking die meer dan welwillend is historische wetenswaardigheden op te sommen over elk gebouw dat je even op de foto wil zetten. Lyrisch zijn ze over mijn 5 euro kostende H&M sjaaltje. Na de stewardess en de tourleidster in Amish-kostuum, werd ik ook nog staande gehouden door een willekeurige ober die mij ermee complimenteerde: 'great scarf'. Ach, de kracht van H&M. De laatste nieuwsupdates over Miami druppelen binnen. Nu er al beschrijving van de stad als een 'post 9/11 site' gevallen zijn, in het zakencentrum van de stad zijn de ramen eruit gewaaid, begin ik te vrezen dat onze trip morgen eindigt in Philly. Het vliegveld van Miami is nog steeds gesloten. Ook in Philly is de staart van Wilma te voelen. Stormachtig weer. Ik wil in ieder geval nog een langs de muurschilderingen in de stad. Plekken waar kunstenaars met reusachtige mozaieken, schilderingen of grafitti huizen en scholen hebben bewerkt. Op deze site vast een voorproef van het huis van de bekendste en gekste kunstenaar.

The city of Brotherly love

Voeten op Amerikaanse bodem zetten is in Philly een minder grote cultuurschok dan in Los Angeles. Kleiner, vriendelijker, en in het bezit van enige historie in plaats van Hollywood bordkarton. Het scheelt natuurlijk als je business-class aan komt vliegen en met een stuk meer incassatievermogen uitgerust bent. En ja, het eten is beter in de business-unit en er is een stuk meer beenruimte. Bovendien kun je in de businessclass met een paar glazen wijn in slaap soezen en de tijd in dromenland doden.

Helaas wordt je bij entree in de VS tegenwoordig vereeuwigd met een digitale scan van je vinger en (hoezo Bladerunner?) een irisscan. Mocht ik nog ooit snode plannen willen uitvoeren op Amerikaans grondgebied dan weten ze me te vinden.
In Philly is de Indian Summer gelukkig nog niet voorbij. Het hotel waar ik met mijn collega-journalisten verblijf ligt midden in het centrum met de beste winkels, bars en restaurants van de stad om de hoek. De meeste restaurants waar we met onze PR-tour worden langsgeleid, zijn in handen van de lokale culinaire tycoon Stephen Starr. Voor elke zaak heeft ie een ander thema bedacht. En het werkt als een trein. Zelfs op zondag zat alles stampesvol met jong, hip en urban Philly. Enthousiast is iedereen hier meteen als je zegt dat je Dutch-press bent dus dat is mooi meegenomen. Het heeft mij tot nu toe van elk restaurant een luciferdoosje opgeleverd. Handig, want aanstekers mogen niet meer mee in het vliegtuig van US Airways. Daar kun je namelijk bommen mee afsteken.
Morgen ga ik de trappen van Rocky belopen en kijken of Sly nog ergens rondloopt. Geruchten gaan dat hij hier momenteel ergens Rocky VI opneemt.

*We wachten in spanning de grillen van Wilma af. Momenteel, het is nu maandagochtend, raast zij over Miami. Later vandaag beslissen we of we woensdag door vliegen naar Florida of terug naar Amsterdam. Ik acht de kans niet zo groot dat het nog doorgaat. Wilma blijft onverminderde doorrazen met windsnelheden van 210 kilomter/uur.

Matsa

En toen kwam Matsa om alle plakkerige smerigheid weg te wassen en de inwoners van Sjanghai op een tropische douche te tracteren. In Nederland ook wel beschreven als de tropische tyfoon die de Sjanghainezen dwingt tot binnenblijven en ervoor zorgt dat 1.25 miljoen Chinezen zijn geevacueerd. In Sjanghai lijkt er nauwelijks een vuiltje aan de lucht. Oke, ik heb al twee keer natte voeten gekregen en taxichauffeurs houden niet van natte pakken op de smetteloos witte achterbanken van hun Volkswagen Santana (bestaat dit merk eigenlijk?), maar verder gaat het 24-uurs leven in Sjanghai gewoon door. Je weet wel, de bakker bakt zijn bapao en de slager slacht zijn hond. En jawel, uiteindelijk doet ook de journalist (toch nog) zijn interview. Met een beetje hulp van de vloeiend Mandarijn sprekende Australische Sarah voor het slechten van de taalbarriere. Yang Fudong kijkt erg uit naar zijn bezoek aan Amsterdams Stedelijk en neemt ook zijn vrienden mee om zijn videokunst van een muziek performance te voorzien. Komt dat zien dus!
Nu maar hopen dat mijn vliegtuig maandagochtend van de grond komt want momenteel ligt alles plat. Wat dat betreft kunnen de kuren van Matsa voor mij nog wel eens onverwacht stekelig uit de hoek gaan komen. Maar nadat ik al twee paraplu's en een paar sneakers aan haar heb geofferd, verwacht ik dat ze me nu wel gunstig is gezind.

Headsets in Hangzhou

Na een dag dvd's kijken in Sjanghai,met veertig graden en een luchtvochtigheid van het niveau warme klamme lappen de enige menselijke bezigheid (airco), is de tijd aangebroken om er weer eens op uit te trekken. Ching vond dat er voor haar weer plichten riepen, maar onze nieuwe Spaanse vriend Sanchez was er wel voor in een paar dagen rond het rustieke meer van Hangzhou te spenderen. Vandaag zijn we daarom op de bus gestapt en naar deze Chinese idylle gekacheld. Tot mijn verbazing hebben we ook hier weer een leuk hostel kunnen vinden, met een binnenplaats en, tot ongekende blijdschap van Sanchez, een klimmuur, wat zoveel betekende als dat ik hem meteen na aankomst terugvond, bungelend aan de moeilijke paarse handgrepen bovenaan de klimmuur. Verder heeft het hostel nog vissen, een wit konijn met de oren van een haas en een lassie-hond genaamd Yaya. Ook ik vermaak me wel dus. Vandaag nog met een mountainbike een rondje rond het Xi Hu meer gefietst. Helaas mag je van Chinezen niks; niet lopen of zitten op het gras, niet zwemmen en niet fietsen op de mooie paden langs het meer. En dan hebben politiemannen hier ook nog bar weinig te doen. Zodra je met een wiel een verboden zone oprijdt staat er al een naast je om je weg te sturen. Momenteel zit ik in een wangba ofwel internet shop en om Sanchez moreel te ondersteunen bij zijn pogingen zijn bank in Engeland te bellen via internet. Lang verhaal, maar iedereen die vanuit China wel eens op zoek is geweest naar een IBAN-code kan zich iets bij de ellende voorstellen (haha wie?). Ondertussen tik ik mijn, naar alle waarschijnlijk, een-na-laatste verhaal uit China. Wel heb ik mijn planning rond. Tot en met morgen op retraite in Hangzhou en daarna nog twee dagen living the fast lane in Shanghai. Zaterdag interview met upcoming artist Yang Fudong en zondag shoppen op de markt zodat ik maandag met een rollende koffer vol dvd's als handbagage het vliegtuig in kan stappen zodat ik thuis lekker voor de buis kan blijven plakken als het weer zo'n fijne regenachtige Nederlandse zomer blijkt te zijn.

Biking Beijing

Een mountainbike met een mandje voorop voor de broodnodige watersupplementen en scheuren maar. Beijing ontdek je pas op de fiets, al is het maar omdat taxi's uitgesproken onbetrouwbaar zijn en het openbaar vervoer hier stinkt. Daarom zijn behalve het zomerpaleis sinds kort ook de Verboden Stad en The Temple of Heaven in mijn fietsplanning beland. Overleven op de fiets is een kwestie van een beetje geluk en een hele goeie bel. Het is dan ook goed dat Ching en ik gisteren de aardigste fietsenmaker van Beijing vonden en onze authentieke Flying Pigeon-fietsen uit waren gerust met ronkende toeters toen we een rondje gingen innercitybiken. De Verboden Stad was interessant om te zien, maar ik merk toch steeds meer dat de hoogtepunten uit de reisgids niet die van mij persoonlijk zijn. De reden hiervoor hangt vooral samen met dat je tig keer entree betaalt, de audioguide nauwelijks boven het megafoon-gejengel van de Chinese toergroepen uitkomt en dat de audioguide is ingesproken door een Chinese mevrouw die de r -cliche- niet machtig is (neem je er eens een keer eentje omdat het gerucht gaat dat Roger-de niet zo hele goeie maar wel okaye James Bond- Moore de boel heeft ingesproken, wordt je weer geript). Maar ach, het heeft mij in ieder geval doen besluiten thuis The Last Emperor nog een keer te gaan kijken. En voor iedereen die het wil geloven, Pu Yi uit de film lijkt echt op de echte laatste keizer! Kortom, voor de Verboden Stad hoef je niet naar China, of misschien toch wel, omdat je er heen kunt fietsen door Beijing.
Morgen stappen we op de trein naar Shanghai waar ik meteen weer mijn tas pak voor een tweedaagse trip naar Hangzhou en Suzhou. Daarna nog een weekendje in Shanghai en dan wacht mij de ongewilde trip terug naar Holland.
Vanavond zoeken we samen met Los Musquitos Blancos, een Frans-Spaanse superband in wording- Suzie Wong op in Beijing, het zusje van de hipste Chinees van Amsterdam; Jimmy Woo.
Nou ja, uiteindelijk werd het club BabyFace. Vanwege de naam natuurlijk, maar vooral omdat er geen entree was, de obers de drankjes daar in de fik steken en de Chineze nouveau riche geen kans onbenut laat vrienden te maken met dat rare westerse volk.
Bij het zien van BabyFace wist ik ook waar Michael Jackson in betere tijden zijn inspiratie vandaan haalde. De club in de videoclip van Blood on the Dancefloor is een exacte kopie met kralenkettingen en zilverkleurig industrieel meubilair.

Omdat ik ook vandaag nog wat tijd te doden heb voordat de trein vertrekt, nog wat extra tiksels.
We hebben soft sleepers! wat zoveel betekent als dat je maar met 4 in plaats van 6 medereizigers op kot ligt en er deuren zijn om de boel af te sluiten. Oh ja, en het slaapt ook een beetje zachter. Het valt mij zwaar afscheid te moeten nemen van het Far East Youth Hostel. Na een week hier hebben zitten plakken, is het toch een beetje als een warm bad gaan aanvoelen. Zodra je de binnenplaats oploopt zie je je nieuwbakken vrienden uit alle windstreken en je weet dat als je eenmaal gaat zitten de lol doorgaat tot de laatste druppel Tsing Tao-bier. Dit is trouwens niet zonder consequenties want probeer maar eens actief te gaan sightsee-en na avonden als deze. Het heeft bij sommige reis-souls zelfs geleid tot het uit het programma schrappen van de Forbidden City en zeg nu zelf, das best ernstig.

da Hood'tong

Ik ben zojuist op het punt gekomen dat ik me begin af te vragen waarom reizen eigenlijk zo leuk is. Gisteren is mijn portemonnee gejat in de Hutong, de oude wijk waar ik logeer. Vervelend natuurlijk, maar de slimme reiziger houdt altijd wat kaartjes en centjes apart voor dit soort onverwachte gebeurtenissen. Ware het niet dat ik net al mijn geld in mijn portemonne had gestopt om rond te shoppen voor een vliegticket en dat mijn creditcard, mijn redder in nood, met smaak werd opgegeten door het Chinese pinautomaat. Kaart toch nog terug kunnen krijgen met twee woorden Chinees en wat nonverbale communicatie, maar geld opnemen ging niet meer omdat het lot had bepaald dat mijn visum moest worden verlengd en dat meer dan een week duurt in Beijing. Paspoort ligt dus ergens bedolven onder een dikke laag bureaucratie in een Chinese la en de bank vond een kopietje toch echt niet genoeg om mij 3000 RMB mee te geven. Gelukkig heb ik innige vriendschappen gesloten met medebackpackers in het hostel, dat gaat altijd zo lekker snel op vakantie, en wat geld kunnen lenen om de komende dagen door te komen. Daarna komt de echte relief want Ching, mijn redster in nood, is onderweg. Ze had net bepaald toch echt weer aan vakantie toe te zijn en Beijing leek haar wel geinig. En nu de kleine zonnestraaltjes toch langzaam weer door de grijze donderwolken heen beginnen te prikken, krijg ik er wel weer zin in nog twee weken op reis te zijn, op weg naar het Zomerpaleis door Beijing te racen op een Flying Pigeon fiets van communistische kwaliteit en te shoppen op de Silk Market. Iemand nog een fake Prada Bag nodig?

Deep Flying Peanuts

Menukaarten in het Chinglish zijn om je rot te lachen. Behalve de deep flying peanuts stellen ze je ook in staat verrassingsmenu's te bestellen (als de vertaling van het gerecht bij de eigenaar van het restaurant onbekend is of maar half, staat er bijvoorbeeld carrots + ?, of helemaal niks, want de helft van de menukaart ontbreekt gewoonlijk). En ja, ze eten ook honden. Een medebackpacker dacht op straat te zien hoe drie Chineze mannen liefdevol een hondje aan het wassen waren. Toen hij nog eens beter keek, bleek de hond zorgvuldig van zijn vacht te worden gestript alvorens in de pan te belanden.
Maar verder is Bejing fantastisch. Vooral met mijn youthhostel ben ik met mijn neus in de boter gevallen. Het ligt in een van de weinige resterende oude wijken van Bejing; de hutong. Denk aan een tjokvolle wijk met smalle straatjes, heel veel echt authentieke Chinezen op riksja's en sandalen, lage huisjes, dampende houten potten met bapao, dumplings, neon en heel veel gebakken vlees. Het hotel heeft een kleine binnenplaats en heuse slaapzalen met stapelbedden. Weinig slaap dus, maar meteen heel veel vrienden. De wetten van de binnenplaats zijn simpel; als je er zit kom je er niet meer weg. Dit betekent tot een uurtje of zes 's ochtends biertjes drinken. De eerste dag heb ik daarom maar afgeschreven, maar gisteren ben ik rond gaan wandelen op het plein van de Hemelse vrede en in de parken achter de Verboden Stad. Tot twee Chinese kunstenaressen me een galerie insleurden om hun kunst te duur aan mij te verkopen. Helaas, calligrafie en aquarellen zijn nooit echt aan mij besteed geweest. Wel nog een mooie rijstevloei eraan overgehouden, met mijn naam in het Chinees erop.
Toen de avond viel over het plein van de Hemelse Vrede ben ik gaan kijken naar de Chinezen die, fototoestel in de aanslag, helemaal doordraaiden toen de dagelijkse sluitingsceremonie begon. Eigenlijk is het enige dat er gebeurd het neerhalen van de vlag. Ook lopen er soldaatjes rond die met militaire precisie (75 cm per stap) de uitgelopen menigte Chinezen de kans bieden met hen op de foto te gaan. Beleefheid heeft mij ook verplicht me een keer of drie op de plaat te laten vastleggen. Van hele Chineze families tot zweterige zakenmannen, ik sta binnenkort bij ze allemaal op de schoorsteenmantel. Ik zal de aandacht nog bijna gaan missen als ik weer in Holland ben.
Van de zeven wereldwonderen hoef ik er overigens nu nog maar zes te zien. Vandaag hebben we met een groepje van het hostel over de Chinese muur gewandeld, 10 km lang, waarvan ongeveer 8 km stijgen. Bij een temperatuur van ongeveer 35 graden een fijne bezigheid. Maar het was mooi, en rustig was het ook zonder tetterende megafoons van Chinese tourgroups in je oor. En weer een hoop vrienden bij. Blijf hier nog maar even denk ik zo.

Chinese afzetters en helden van klei

Lang geleden besloot een machtige keizer dat na zijn dood zijn graftombe bewaakt moest worden door een leger van soldaten. Omdat het wat morbide was om de de soldaten dan maar levend mee onder de groene zoden te nemen, zette de keizer zijn beste pottenbakkers aan het werk. De bakkers bakten duizenden soldaten, levensgroot en gemaakt van terracottaklei. Maar wind, zand en regen, zorgden ervoor dat de wachters onder een dikke laag aarde verdwenen en de mensen vergaten het bestaan van de helden. Drieduizend jaar later werden de mannen ontdekt door boeren die een waterput wilden slaan en het Terra Cotta Entertainment Park in Xian was geboren. De geschiedenis in een notendop.
Nu betaal je als toerist grof geld om het reusachtige leger van de keizer te mogen aanschouwen. Zeker de moeite waard dat Terracotta Army, hoewel erg populair bij Chinese tourgroeps (zie chingfoe.whereareyou.net voor meer informatie hierover). Onze poging ook de nabijgelegen hot springs te bezoeken en het smoq en zweet van ons af te spoelen, strandde toen bleek dat je alleen maar betaalde voor een badkamer met douche. En voor een bron waarvan alleen het water nog in contact staat met de oorsprong, hebben we toch maar gepast. Overigens wel na ruim een uur te hebben geprobeerd uit te vinden wat er zich nu eigenlijk schuilhield achter de gevel van het badhuis (een door de Lonely Planet gewaarschuwd mensch telt tenslotte voor 2!). Des te meer tijd hadden we voor het voorlopige hoogtepunt van de trip; fietsen over de stadsmuur van Xian. Mandje met flesje water achterop en trappen maar. Twee uur lang geen Chinezen zien, en dat voor 1 euro. Een ongekende luxe in een land waar het gemiddelde dorp meer inwoners kent dan Nederland in totaal. Vanavond met de nachttrein naar Peking. Ik vond vandaag een Engelstalige boekenwinkel in Xian en heb flink ingeslagen. Vooral klassiekers, want de meer politiek gevoelige literatuur hebben ze hier niet. Lulu Wang gelukkig ook niet. Ik had toch nog wat catching up to do op het gebied van de klassieke Engelse literatuur. En zeg nu zelf, het heeft toch wel wat, met Joseph Conrad de nacht door te reizen naar Bejing?

boot balconia

Voor wie bij een cruise nog steeds denkt aan bejaarde Amerikanen in sportsokken en theaterrevues als voornaamste entertainment, niks is minder waar. In China althans. Maar sloom is het wel. Cruisen over de Yangzi-river is drie dagen lang in slaap worden gewiegd op de golven van China's belangrijkste binnenlandse scheepsroutes. Met voortdurend een topuitzicht. Omdat we te laat waren met boeken, konden we alleen nog eerste klas reizen. Wel flink afgepingeld natuurlijk. De voordelen bleken groot; een eigen balkonnetje met kunstgras vloerbedekking, badkamer en CCTV. Van tijd tot tijd aan wal voor een wandeling, tempelbezoek, etentje op straat of kleine boottour door de kloven van de Three Lesser Gorges. Gelukkig zijn de Chinezen nooit te beroerd wat entertainment in tochtjes door de natuur te integreren en kom je al varende door immense kloven bekende figuren tegen uit Eftelings Fata Morgana; man met fluit, een geitenhoeder die met onwillige geit ter toeristisch vermaak heen en weer ijsbeert over een rotspad en door megafoons zingende Chinezen. Hedendaagse authenticiteit kent hier geen grenzen.

Na drie dagen varen eindigde de reis bij de Three Gorges Dam. Een megalomaan overheidsproject dat in 2008 voltooid moet zijn en waardoor een stuwmeer zal ontstaan van 680 vierkante kilometer. Het meer moet een groot deel van het land van stroom gaan voorzien. Dat 2 miljoen mensen dakloos worden door het project omdat ze in onderloopgebieden wonen en het meer nu al de bijnaam 'de grootste plee van China' heeft, wordt in de roodgekleurde doofpot gestopt. Indrukwekkend, dat wel. De helft van het gebied waar we langs zijn gevaren bevindt zich na 2008 onder water.
Morgen nemen we afscheid van Ching voor wie nieuwe jobopportunities wachten in Sjanghai. Met Sander en Marije reis ik verder naar Xian, waar de duizenden woeste kleimannen van het Terracota Army op ons wachten. Xian is ook bekend om haar Moslimkwartier midden in de stad. Daarna vertrek ik naar in mijn uppie naar het noorden om mijn eerste Peking-eend te verorberen, de verboden staat toch te bezoeken en vervolgens met de Mongolen te kamperen in de graslanden. Maar goed, da's de globale planning en omdat je het in China natuurlijk nooit helemaal zeker weet waar je eindigt, raad ik het iedereen aan snel weer eens mijn site te checken!
Voor nu, iedereen een fijne vakantie en voor de Nijmegenaren; goeie zomerfeesten!

BAIBAI

microbusjes terreur

Een rustiek eiland, bezaaid met boeddistische tempels. Met een rotstvast vertrouwen in onze bijbels (The Rough Guide en de good old Lonely PLanet) begonnen Ching en ik aan onze trip naar Putao Shan. Sander en Marije noodgedwongen achterlatend in Sjanghai met buikloop.Ching had nergens last van, niet gek als je je hele leven als Chinees eet, en ik heb zelf vooral dappere pogingen ondernomen buikkrampen te negeren en me met de gedachte aan slapen op het strand, duitse knakworst voor het diner en zwemmen met zonsopgang, kiplekker te voelen. Putoa Sahn was zo mooi als je in oude Chinese films ziet. Rondstruinende monikken,uitgestrekte stranden (100steps and 1000steps beach)en idyllische drakenornamenten. Als we niet beter hadden geweten had het Disneyland kunnen zijn, de tientallen Chinese tourgroepen meegenomen die zich per microbusjes van tempel naar tempel over het eiland verplaatsten (noot: het eiland is 3 km lang en 4 m breed, bepaald geen vierdaagse). En ja, er was ook een kabelbaan, en ja de tempels waren soms 'under construction', maar de monniken waren echt en de enorme boeddhabeelden van bladgoud.'s avonds op het strand gezwommen en in onze katoenen mummieslaapzakken gedoken. Kaarsje erbij, al met al heel comfortabel. Totdat bleek dat Chinese muggen zich niet aan simpele regels houden zoals dat ze zich vooral bij zoetwaterpondjes en niet bij zee ophouden. Jammer dat we ook onze DEET-superchemicals vergeten waren. Het resultaat: een feestmaal voor de lokale populatie. Ching 25 bulten op haar billen en ik op mijn knie, pols ooglid en kuiten bijelkaar zo'n 36. En jeuken...
Het mocht de pret niet drukken want s' ochtends om half zes zijn we de zee ingedoken. De beste oplossing tegen een ochtendhumeur.Verder de hele dag een strakblauwe lucht en dampende hitte. Een donker wolkje was er wel nog. Mijn spliksplinternieuwe digitale camera is gejat. Groot verdriet. Weer die ellendige microbusjes. Chaos, drukte en instap stress (wie zich ergert aan mensen die bij het instappen in de trein niet wachten tot andere mensen zijn uitgestapt: niet naar China gaan). Dankzij Chings skills in het Mandarijn een word-velletje met een officiele aangifte erop van de lokale politie kunnen bemachtigen. In het Chinees. Met een stempel (een stempel is altijd goed denk ik dan). De rest mogen ze in Apeldoorn uitzoeken. Tot die
tijd rust ik me maar uit met een wegwerper. Geen foto's dus voorlopig. Jammerjammer

Vanavond trekken we naar het platteland. Anhui, Hefei en Huang Sahn (Yellow Mountain), een berg waaromheen zich de mooiste wolken van China kronkelen. Er is een kabelbaan, en als ik de Chinese toerist inmiddels een beetje in kan schatten belooft dit grote stilte op de wandelpaden.

tussen 20miljoen Chinezen

je zet je eerste stap uit het vliegtuig op Sjanghainese bodem en dan word je omvat door een lucht die zo dik is dat je 'm aan plakjes kunt snijden. Lekker ingepakt in een lauwwarme deken. Het slechte nieuws is dat het volgens Ching net een dag of drie zo'n weer is en het tot september wel ongeveer zo blijft. Het goede nieuws is dat ik maar meteen mijn persoonlijke frisheidsstandaard aan de wilgen heb gehangen en lekker geen koppige pogingen meer onderneem om zes keer per dag te douchen om je nog een beetje schoon te voelen.
Gisteravond meteen in da club geweest. MINT een expat hangout in het uitgaansdistrict Heng Shan Lu. Maandagavond, en gezellig druk. Het is zwaar om een expat te zijn in Sjanhai. Ook nog Ching verhuisd van de serviceflat naar een nieuwe optrek. Met hulp van de privechauffeur van haar huisgenoot en de verhuisservice van de flat. Al met al een zware verhuizing. Ik heb welgeteld een tas uit de lift naar de voordeur moeten slepen. Ik ben bang dat als ik hier te lang blijf, ik deze luxe wel eens normaal zou kunnen gaan vinden. Daarom pakken we ter compensatie af en toe de metro in plaats van de taxi of privechauffeur en lopen we zelfs soms. Sjanghai is vooral 's nachts mooi. Als de lichtjes aan gaan en Samsung, Nikon en FamilyMart je toestralen. Dadelijk gaan we lekker eten en wat plannen maken voor het vervolg van de trip. Bejing, Yellow River cruise, Thailand, wie zal het zeggen, tijd genoeg....en ik spreek al drie woorden Chinees! Hetgeen mij in staat stelt twee water te bestellen en hiervoor te bedanken.

Groeten van Ching, de enige andere persoon in dit cafe die niet zit te gamen (het tijdverdrijf van de gemiddelde puisterige puber).

Bright Lights, Big City

12 days before take off... and still counting.

Ein-de-lijk heb ook ik een goede reden om zo'n een pagina aan te leggen met reisavonturen. Nog 11 nachten slapen en dan vertrek ik naar Sjanghai! Om vervolgens hopelijk de rest van Oost-China te ontdekken - van Bejing tot Hongkong- en misschien nog een lus naar Mongolie te maken.
Voor mijn eerste dagen in Sjanghai ben ik al door Ching tot verhuizer gebombardeerd. Somerset blvd begon te vervelen en ze wil nu wat meer upmarket gaan wonen

Wat te verwachten van deze site? veel
- reisavonturen. Up close and personal
- plaatjes. Wel moet ik nog een digitale camera kopen, maar die dingen kosten gelukkig nergens zo weinig als in het nieuwe mekka van de goedkope electroniek.

Voor nu dus nog even geduld...ik hoop jullie vanaf 26 juni terug te zien op mijn persoonlijke reis(b)log.

ZAI JIAN!