Deep Flying Peanuts

Menukaarten in het Chinglish zijn om je rot te lachen. Behalve de deep flying peanuts stellen ze je ook in staat verrassingsmenu's te bestellen (als de vertaling van het gerecht bij de eigenaar van het restaurant onbekend is of maar half, staat er bijvoorbeeld carrots + ?, of helemaal niks, want de helft van de menukaart ontbreekt gewoonlijk). En ja, ze eten ook honden. Een medebackpacker dacht op straat te zien hoe drie Chineze mannen liefdevol een hondje aan het wassen waren. Toen hij nog eens beter keek, bleek de hond zorgvuldig van zijn vacht te worden gestript alvorens in de pan te belanden.
Maar verder is Bejing fantastisch. Vooral met mijn youthhostel ben ik met mijn neus in de boter gevallen. Het ligt in een van de weinige resterende oude wijken van Bejing; de hutong. Denk aan een tjokvolle wijk met smalle straatjes, heel veel echt authentieke Chinezen op riksja's en sandalen, lage huisjes, dampende houten potten met bapao, dumplings, neon en heel veel gebakken vlees. Het hotel heeft een kleine binnenplaats en heuse slaapzalen met stapelbedden. Weinig slaap dus, maar meteen heel veel vrienden. De wetten van de binnenplaats zijn simpel; als je er zit kom je er niet meer weg. Dit betekent tot een uurtje of zes 's ochtends biertjes drinken. De eerste dag heb ik daarom maar afgeschreven, maar gisteren ben ik rond gaan wandelen op het plein van de Hemelse vrede en in de parken achter de Verboden Stad. Tot twee Chinese kunstenaressen me een galerie insleurden om hun kunst te duur aan mij te verkopen. Helaas, calligrafie en aquarellen zijn nooit echt aan mij besteed geweest. Wel nog een mooie rijstevloei eraan overgehouden, met mijn naam in het Chinees erop.
Toen de avond viel over het plein van de Hemelse Vrede ben ik gaan kijken naar de Chinezen die, fototoestel in de aanslag, helemaal doordraaiden toen de dagelijkse sluitingsceremonie begon. Eigenlijk is het enige dat er gebeurd het neerhalen van de vlag. Ook lopen er soldaatjes rond die met militaire precisie (75 cm per stap) de uitgelopen menigte Chinezen de kans bieden met hen op de foto te gaan. Beleefheid heeft mij ook verplicht me een keer of drie op de plaat te laten vastleggen. Van hele Chineze families tot zweterige zakenmannen, ik sta binnenkort bij ze allemaal op de schoorsteenmantel. Ik zal de aandacht nog bijna gaan missen als ik weer in Holland ben.
Van de zeven wereldwonderen hoef ik er overigens nu nog maar zes te zien. Vandaag hebben we met een groepje van het hostel over de Chinese muur gewandeld, 10 km lang, waarvan ongeveer 8 km stijgen. Bij een temperatuur van ongeveer 35 graden een fijne bezigheid. Maar het was mooi, en rustig was het ook zonder tetterende megafoons van Chinese tourgroups in je oor. En weer een hoop vrienden bij. Blijf hier nog maar even denk ik zo.