microbusjes terreur

Een rustiek eiland, bezaaid met boeddistische tempels. Met een rotstvast vertrouwen in onze bijbels (The Rough Guide en de good old Lonely PLanet) begonnen Ching en ik aan onze trip naar Putao Shan. Sander en Marije noodgedwongen achterlatend in Sjanghai met buikloop.Ching had nergens last van, niet gek als je je hele leven als Chinees eet, en ik heb zelf vooral dappere pogingen ondernomen buikkrampen te negeren en me met de gedachte aan slapen op het strand, duitse knakworst voor het diner en zwemmen met zonsopgang, kiplekker te voelen. Putoa Sahn was zo mooi als je in oude Chinese films ziet. Rondstruinende monikken,uitgestrekte stranden (100steps and 1000steps beach)en idyllische drakenornamenten. Als we niet beter hadden geweten had het Disneyland kunnen zijn, de tientallen Chinese tourgroepen meegenomen die zich per microbusjes van tempel naar tempel over het eiland verplaatsten (noot: het eiland is 3 km lang en 4 m breed, bepaald geen vierdaagse). En ja, er was ook een kabelbaan, en ja de tempels waren soms 'under construction', maar de monniken waren echt en de enorme boeddhabeelden van bladgoud.'s avonds op het strand gezwommen en in onze katoenen mummieslaapzakken gedoken. Kaarsje erbij, al met al heel comfortabel. Totdat bleek dat Chinese muggen zich niet aan simpele regels houden zoals dat ze zich vooral bij zoetwaterpondjes en niet bij zee ophouden. Jammer dat we ook onze DEET-superchemicals vergeten waren. Het resultaat: een feestmaal voor de lokale populatie. Ching 25 bulten op haar billen en ik op mijn knie, pols ooglid en kuiten bijelkaar zo'n 36. En jeuken...
Het mocht de pret niet drukken want s' ochtends om half zes zijn we de zee ingedoken. De beste oplossing tegen een ochtendhumeur.Verder de hele dag een strakblauwe lucht en dampende hitte. Een donker wolkje was er wel nog. Mijn spliksplinternieuwe digitale camera is gejat. Groot verdriet. Weer die ellendige microbusjes. Chaos, drukte en instap stress (wie zich ergert aan mensen die bij het instappen in de trein niet wachten tot andere mensen zijn uitgestapt: niet naar China gaan). Dankzij Chings skills in het Mandarijn een word-velletje met een officiele aangifte erop van de lokale politie kunnen bemachtigen. In het Chinees. Met een stempel (een stempel is altijd goed denk ik dan). De rest mogen ze in Apeldoorn uitzoeken. Tot die
tijd rust ik me maar uit met een wegwerper. Geen foto's dus voorlopig. Jammerjammer

Vanavond trekken we naar het platteland. Anhui, Hefei en Huang Sahn (Yellow Mountain), een berg waaromheen zich de mooiste wolken van China kronkelen. Er is een kabelbaan, en als ik de Chinese toerist inmiddels een beetje in kan schatten belooft dit grote stilte op de wandelpaden.