Antony's bezoek

Naar een concert van Antony & the Johnsons gaan is alleen al de moeite waard om het publiek. Zeker als het optreden dan ook nog in Carre plaatsvindt en je de ruim achthonderd gebronsde grachtengordelnichten, intellectuele pluizen in Cora Kemperman-kleding ('verhullend, maar toch modieus) en Vrije School-gezinnen ('je moet mee want de vpro-gids heeft gezegd dat het goed is'), circulair ziet opgesteld. Het moet gezegd; het publiek is even bont als Antony zelf. Iedereen houdt van de New Yorkse bird gehrl. Ook al is hij een beetje gek en zingt hij over 'fists full of love' en verliefd worden op dode jongetjes. Dat kunnen we tegenwoordig wel hebben.
Moderne kamermuziek, slepende violen, klaagzang op falsethoogte en hier en daar een goedgeplaatste grap. Antony bespeelt het publiek met een schijnbaar groot gemak. Hij ontpopt zich als deugniet en als kletskous. Ene Wim Linsen bezorgt hij de avond van zijn leven door voor 5euro een aria te zingen met zijn naam erin. Ook aanvragen uit het publiek is Antony bereid in te willigen. Niet in de laatste plaats omdat de overmondige toeschouwers in de zaal geen moment onbenut laten een muzikaal eisenpakket in te dienen. 'Play visitors, play visitors', roept een vrouw tegen Antony. 'Honey, we'll get there', antwoordt hij, eenmaal beseffend dat de vrouw vermoedelijk de cover van The Guests van Leonard Cohen wil horen en het niet heeft over de komst van buitenaards bezoek.
The Guests klinkt onwaarschijnlijk mooi. Het geluid van 800 zwijgende bezoekers met kippenvel meegenomen.
Jarenlang sloofde Antony zich uit in morsige vaudevilletheaters op 5th Avenue. Avond aan avond werkte hij zich in het zweet in travestieshows en theaterrevues. En dan blijkt dat alles wat hij nodig had een piano. En een klein strijkje als The Johnsons voor erbij.