da Hood'tong

Ik ben zojuist op het punt gekomen dat ik me begin af te vragen waarom reizen eigenlijk zo leuk is. Gisteren is mijn portemonnee gejat in de Hutong, de oude wijk waar ik logeer. Vervelend natuurlijk, maar de slimme reiziger houdt altijd wat kaartjes en centjes apart voor dit soort onverwachte gebeurtenissen. Ware het niet dat ik net al mijn geld in mijn portemonne had gestopt om rond te shoppen voor een vliegticket en dat mijn creditcard, mijn redder in nood, met smaak werd opgegeten door het Chinese pinautomaat. Kaart toch nog terug kunnen krijgen met twee woorden Chinees en wat nonverbale communicatie, maar geld opnemen ging niet meer omdat het lot had bepaald dat mijn visum moest worden verlengd en dat meer dan een week duurt in Beijing. Paspoort ligt dus ergens bedolven onder een dikke laag bureaucratie in een Chinese la en de bank vond een kopietje toch echt niet genoeg om mij 3000 RMB mee te geven. Gelukkig heb ik innige vriendschappen gesloten met medebackpackers in het hostel, dat gaat altijd zo lekker snel op vakantie, en wat geld kunnen lenen om de komende dagen door te komen. Daarna komt de echte relief want Ching, mijn redster in nood, is onderweg. Ze had net bepaald toch echt weer aan vakantie toe te zijn en Beijing leek haar wel geinig. En nu de kleine zonnestraaltjes toch langzaam weer door de grijze donderwolken heen beginnen te prikken, krijg ik er wel weer zin in nog twee weken op reis te zijn, op weg naar het Zomerpaleis door Beijing te racen op een Flying Pigeon fiets van communistische kwaliteit en te shoppen op de Silk Market. Iemand nog een fake Prada Bag nodig?

Deep Flying Peanuts

Menukaarten in het Chinglish zijn om je rot te lachen. Behalve de deep flying peanuts stellen ze je ook in staat verrassingsmenu's te bestellen (als de vertaling van het gerecht bij de eigenaar van het restaurant onbekend is of maar half, staat er bijvoorbeeld carrots + ?, of helemaal niks, want de helft van de menukaart ontbreekt gewoonlijk). En ja, ze eten ook honden. Een medebackpacker dacht op straat te zien hoe drie Chineze mannen liefdevol een hondje aan het wassen waren. Toen hij nog eens beter keek, bleek de hond zorgvuldig van zijn vacht te worden gestript alvorens in de pan te belanden.
Maar verder is Bejing fantastisch. Vooral met mijn youthhostel ben ik met mijn neus in de boter gevallen. Het ligt in een van de weinige resterende oude wijken van Bejing; de hutong. Denk aan een tjokvolle wijk met smalle straatjes, heel veel echt authentieke Chinezen op riksja's en sandalen, lage huisjes, dampende houten potten met bapao, dumplings, neon en heel veel gebakken vlees. Het hotel heeft een kleine binnenplaats en heuse slaapzalen met stapelbedden. Weinig slaap dus, maar meteen heel veel vrienden. De wetten van de binnenplaats zijn simpel; als je er zit kom je er niet meer weg. Dit betekent tot een uurtje of zes 's ochtends biertjes drinken. De eerste dag heb ik daarom maar afgeschreven, maar gisteren ben ik rond gaan wandelen op het plein van de Hemelse vrede en in de parken achter de Verboden Stad. Tot twee Chinese kunstenaressen me een galerie insleurden om hun kunst te duur aan mij te verkopen. Helaas, calligrafie en aquarellen zijn nooit echt aan mij besteed geweest. Wel nog een mooie rijstevloei eraan overgehouden, met mijn naam in het Chinees erop.
Toen de avond viel over het plein van de Hemelse Vrede ben ik gaan kijken naar de Chinezen die, fototoestel in de aanslag, helemaal doordraaiden toen de dagelijkse sluitingsceremonie begon. Eigenlijk is het enige dat er gebeurd het neerhalen van de vlag. Ook lopen er soldaatjes rond die met militaire precisie (75 cm per stap) de uitgelopen menigte Chinezen de kans bieden met hen op de foto te gaan. Beleefheid heeft mij ook verplicht me een keer of drie op de plaat te laten vastleggen. Van hele Chineze families tot zweterige zakenmannen, ik sta binnenkort bij ze allemaal op de schoorsteenmantel. Ik zal de aandacht nog bijna gaan missen als ik weer in Holland ben.
Van de zeven wereldwonderen hoef ik er overigens nu nog maar zes te zien. Vandaag hebben we met een groepje van het hostel over de Chinese muur gewandeld, 10 km lang, waarvan ongeveer 8 km stijgen. Bij een temperatuur van ongeveer 35 graden een fijne bezigheid. Maar het was mooi, en rustig was het ook zonder tetterende megafoons van Chinese tourgroups in je oor. En weer een hoop vrienden bij. Blijf hier nog maar even denk ik zo.

Chinese afzetters en helden van klei

Lang geleden besloot een machtige keizer dat na zijn dood zijn graftombe bewaakt moest worden door een leger van soldaten. Omdat het wat morbide was om de de soldaten dan maar levend mee onder de groene zoden te nemen, zette de keizer zijn beste pottenbakkers aan het werk. De bakkers bakten duizenden soldaten, levensgroot en gemaakt van terracottaklei. Maar wind, zand en regen, zorgden ervoor dat de wachters onder een dikke laag aarde verdwenen en de mensen vergaten het bestaan van de helden. Drieduizend jaar later werden de mannen ontdekt door boeren die een waterput wilden slaan en het Terra Cotta Entertainment Park in Xian was geboren. De geschiedenis in een notendop.
Nu betaal je als toerist grof geld om het reusachtige leger van de keizer te mogen aanschouwen. Zeker de moeite waard dat Terracotta Army, hoewel erg populair bij Chinese tourgroeps (zie chingfoe.whereareyou.net voor meer informatie hierover). Onze poging ook de nabijgelegen hot springs te bezoeken en het smoq en zweet van ons af te spoelen, strandde toen bleek dat je alleen maar betaalde voor een badkamer met douche. En voor een bron waarvan alleen het water nog in contact staat met de oorsprong, hebben we toch maar gepast. Overigens wel na ruim een uur te hebben geprobeerd uit te vinden wat er zich nu eigenlijk schuilhield achter de gevel van het badhuis (een door de Lonely Planet gewaarschuwd mensch telt tenslotte voor 2!). Des te meer tijd hadden we voor het voorlopige hoogtepunt van de trip; fietsen over de stadsmuur van Xian. Mandje met flesje water achterop en trappen maar. Twee uur lang geen Chinezen zien, en dat voor 1 euro. Een ongekende luxe in een land waar het gemiddelde dorp meer inwoners kent dan Nederland in totaal. Vanavond met de nachttrein naar Peking. Ik vond vandaag een Engelstalige boekenwinkel in Xian en heb flink ingeslagen. Vooral klassiekers, want de meer politiek gevoelige literatuur hebben ze hier niet. Lulu Wang gelukkig ook niet. Ik had toch nog wat catching up to do op het gebied van de klassieke Engelse literatuur. En zeg nu zelf, het heeft toch wel wat, met Joseph Conrad de nacht door te reizen naar Bejing?

boot balconia

Voor wie bij een cruise nog steeds denkt aan bejaarde Amerikanen in sportsokken en theaterrevues als voornaamste entertainment, niks is minder waar. In China althans. Maar sloom is het wel. Cruisen over de Yangzi-river is drie dagen lang in slaap worden gewiegd op de golven van China's belangrijkste binnenlandse scheepsroutes. Met voortdurend een topuitzicht. Omdat we te laat waren met boeken, konden we alleen nog eerste klas reizen. Wel flink afgepingeld natuurlijk. De voordelen bleken groot; een eigen balkonnetje met kunstgras vloerbedekking, badkamer en CCTV. Van tijd tot tijd aan wal voor een wandeling, tempelbezoek, etentje op straat of kleine boottour door de kloven van de Three Lesser Gorges. Gelukkig zijn de Chinezen nooit te beroerd wat entertainment in tochtjes door de natuur te integreren en kom je al varende door immense kloven bekende figuren tegen uit Eftelings Fata Morgana; man met fluit, een geitenhoeder die met onwillige geit ter toeristisch vermaak heen en weer ijsbeert over een rotspad en door megafoons zingende Chinezen. Hedendaagse authenticiteit kent hier geen grenzen.

Na drie dagen varen eindigde de reis bij de Three Gorges Dam. Een megalomaan overheidsproject dat in 2008 voltooid moet zijn en waardoor een stuwmeer zal ontstaan van 680 vierkante kilometer. Het meer moet een groot deel van het land van stroom gaan voorzien. Dat 2 miljoen mensen dakloos worden door het project omdat ze in onderloopgebieden wonen en het meer nu al de bijnaam 'de grootste plee van China' heeft, wordt in de roodgekleurde doofpot gestopt. Indrukwekkend, dat wel. De helft van het gebied waar we langs zijn gevaren bevindt zich na 2008 onder water.
Morgen nemen we afscheid van Ching voor wie nieuwe jobopportunities wachten in Sjanghai. Met Sander en Marije reis ik verder naar Xian, waar de duizenden woeste kleimannen van het Terracota Army op ons wachten. Xian is ook bekend om haar Moslimkwartier midden in de stad. Daarna vertrek ik naar in mijn uppie naar het noorden om mijn eerste Peking-eend te verorberen, de verboden staat toch te bezoeken en vervolgens met de Mongolen te kamperen in de graslanden. Maar goed, da's de globale planning en omdat je het in China natuurlijk nooit helemaal zeker weet waar je eindigt, raad ik het iedereen aan snel weer eens mijn site te checken!
Voor nu, iedereen een fijne vakantie en voor de Nijmegenaren; goeie zomerfeesten!

BAIBAI

microbusjes terreur

Een rustiek eiland, bezaaid met boeddistische tempels. Met een rotstvast vertrouwen in onze bijbels (The Rough Guide en de good old Lonely PLanet) begonnen Ching en ik aan onze trip naar Putao Shan. Sander en Marije noodgedwongen achterlatend in Sjanghai met buikloop.Ching had nergens last van, niet gek als je je hele leven als Chinees eet, en ik heb zelf vooral dappere pogingen ondernomen buikkrampen te negeren en me met de gedachte aan slapen op het strand, duitse knakworst voor het diner en zwemmen met zonsopgang, kiplekker te voelen. Putoa Sahn was zo mooi als je in oude Chinese films ziet. Rondstruinende monikken,uitgestrekte stranden (100steps and 1000steps beach)en idyllische drakenornamenten. Als we niet beter hadden geweten had het Disneyland kunnen zijn, de tientallen Chinese tourgroepen meegenomen die zich per microbusjes van tempel naar tempel over het eiland verplaatsten (noot: het eiland is 3 km lang en 4 m breed, bepaald geen vierdaagse). En ja, er was ook een kabelbaan, en ja de tempels waren soms 'under construction', maar de monniken waren echt en de enorme boeddhabeelden van bladgoud.'s avonds op het strand gezwommen en in onze katoenen mummieslaapzakken gedoken. Kaarsje erbij, al met al heel comfortabel. Totdat bleek dat Chinese muggen zich niet aan simpele regels houden zoals dat ze zich vooral bij zoetwaterpondjes en niet bij zee ophouden. Jammer dat we ook onze DEET-superchemicals vergeten waren. Het resultaat: een feestmaal voor de lokale populatie. Ching 25 bulten op haar billen en ik op mijn knie, pols ooglid en kuiten bijelkaar zo'n 36. En jeuken...
Het mocht de pret niet drukken want s' ochtends om half zes zijn we de zee ingedoken. De beste oplossing tegen een ochtendhumeur.Verder de hele dag een strakblauwe lucht en dampende hitte. Een donker wolkje was er wel nog. Mijn spliksplinternieuwe digitale camera is gejat. Groot verdriet. Weer die ellendige microbusjes. Chaos, drukte en instap stress (wie zich ergert aan mensen die bij het instappen in de trein niet wachten tot andere mensen zijn uitgestapt: niet naar China gaan). Dankzij Chings skills in het Mandarijn een word-velletje met een officiele aangifte erop van de lokale politie kunnen bemachtigen. In het Chinees. Met een stempel (een stempel is altijd goed denk ik dan). De rest mogen ze in Apeldoorn uitzoeken. Tot die
tijd rust ik me maar uit met een wegwerper. Geen foto's dus voorlopig. Jammerjammer

Vanavond trekken we naar het platteland. Anhui, Hefei en Huang Sahn (Yellow Mountain), een berg waaromheen zich de mooiste wolken van China kronkelen. Er is een kabelbaan, en als ik de Chinese toerist inmiddels een beetje in kan schatten belooft dit grote stilte op de wandelpaden.