Schmutzies en bananenpannenkoeken

"Ten baht, ten baht. I take you to everywhere", zei de Bangkokse tuk-tuk chauffeur. Natuurlijk ben je dan als niet onervaren reiziger meteen op je hoede. De combinatie tuk-tuk, Bangkok, toerist en een vloeiend Engels sprekende chauffeur die zijn tanden breed blootlacht, heeft natuurlijk bijna de vorm van een alarmbel. Maar djee, ik was nog suffig van de klamme taxirit naar de Shanti Lodge, Ching, Marjolijn en Taco hingen nog ergens boven de aardbol en GMZ lag -alle grootspraak ten spijt- nog in z'n mandje met een jetlag (lees hier hoe hij even later wel al vrienden maakte met de populairste pappies van Azie!).

Dus stapte ik in. En als je per blok dan ongeveer een pakje sigaretten krijgt ingeblazen van de schoolbussen is dat al geen pretje. In rap Engels begon de tuk-tuk chauffeur vervolgens een verhaal over national holidays, special shops en taking train to Chiang Mai el cheapo way. En nee, natuurlijk trapte ik daar niet in. Maar probeer er maar eens vanaf te komen als je midden over de si's en sois van Bangkok raast, de Scorpions op de achtergrond. De achterbuurt waar hij me bracht leek ook niet echt op rustieke plek aan de rivier waar ik heen wilde en het geplastificeerde kaartje dat hij me toonde en waarmee hij zogenaamd gratis benzine kreeg, spe-ciaal voor national holiday was wel heel slecht geknutseld.

Sure. In ruil voor de benzine moest ik ff 5 minuten gaan shoppen in een winkel met matrozenpakjes als meest trendy items. Al mijn goede voornemens ten spijt eindigde deze eerste interculturele uitwisseling dus met een' No, no no, I don't wanna go shopping" (imagine !?!?), schreeuwende Firma Soetebroot achterin de tuk-tuk en een chauffeur die haar er uiteindelijk ter plekke uitkickte voor 10 baht. Gelukkig wel op de plek die 5 minuten verwijderd bleek van mijn idyllische hangplek aan de Chao Praya rivier.

Dus hopte Firma Soetebroot - nog niet verslagen- naar Sir Thompons house, vleide zich daar neer op het terras met een jasmijn thee en klapte de Groovy Map open (aanrader!). Achterop de kaart viel haar oog op de sectie danger&annoyances. De meest voorkomende annoyance begint met een tuk-tuk chauffeur die zegt: "Ten baht, ten baht. I take you to everywhere"....
Niet doe-hoen....
Nu zitten we met z'n vieren op paradijselijk Ko Chang en kabbelt het leven voort met de snelheid van een Thaise olifant op een verplichte toeristentrektocht (nee, dit doe ik dus niet). Ching is er overigens van overtuigd dat een olifant over een brug te hebben zien slenteren - downtown Bangkok. Alleen. Maar dat geloven we tot nu toe niet. Sterker ik heb d'r een iPod toegezegd als ze het kan bewijzen...Oei. Of heb ik me niet verdiept en zijn olifanten de golden retrievers van Thailand?

Opvallend aspect aan Thaise eilanden: Schmutzies (dank aan de broeder van Marjolijn voor de rake benaming). Schmutzies zijn types die net zo uitgesleten zijn als de Lonely Planet. Een be-dreadlockte garde stinkers die na een reis naar India hun chakra hebben ontdekt en in Thailand pas weer adem durven halen. Types die meestal maanden blijven plakken in een voor 100 baht (1 euro) gehuurde boomhut met als meest luxe bezitting een rafelig matje en een aanpalende schurftige zwerfhond. Het meest irritant is dat ze vaak didgeridoo hebben leren spelen, of erger, djembe.
Overigens zijn de schmutzies een volkomen verwaarloosbaar minpunt tussen de groene jungle, zeeen van tijd, strandhutten met hangmatten, emmertjes pina colada voor een euro, tom ka soep voor een prik en bananenpannenkoeken als ontbijt. Bovendien vormen ze een van de bronnen van lopende grappen tussen ons vier hedonistische profiteurs (vanuit schmutzieperspectief dan he). Morgen gaan we hiken (=gewoon wandelen) door de jungle met een Thaise Sam Safari die op 2 kilometer afstand aan een ruisende tak kan zien dat er een aap zit. Vandaag? Mmm niets ofzo...hehe.