I tube, you tube, we tube

Vang Vieng, het is een nachtmerrie en een idyllisch paradijs tegelijk. Want kijk, dit plaatje ontstond zonder gebruik van airbursh of photoshoptools dus dat zegt genoeg voor de paradijselijk kant. Op de nachtmerrie kom ik zo.

Nadat we mama-san, daughter-san en uncle-san - de eigenaren van onze drie hostels naast elkaar in Luang Prabang- gedag hadden gezegd en mama-san op de valreep nog mijn frisgewassen was ergens achter de kookpotten vandaan viste (da's eigenlijk best genant, dat vreemde mensen jouw was met de hand moeten wasssen), hopten we met z'n vieren in de minibus die ons in 6 uur naar Vang Vieng zou brengen. Deze minivan hadden we de nacht ervoor voor 80 dollar op straat gehosseld nadat de verhalen een 6 uur durende bergrit vol haarspeldbochten en een bus vol kotsende mensen de lokale manier van reizen wel erg onaantrekkelijk had gemaakt.

Nu zit ik in Vang Vieng, het donkere hart van Laos. Een dorpje in een woeste omgeving van rotsen van limestone, rijstvelden, jungle, rivieren en grotten. 'Dramatic landscapes' dus. Voor Vang Vieng zelf hoef je niet te komen. De toeristenkoorts heeft hier te veel wortel geschoten en het Chinese bazaar effect heeft een wel heel rare uitwerking gehad.

Het Chinese bazaar effect zie je in vaker en komt neer op de thematische ordening van spullen. Zo heb je in Istanbul hele wijken waar ze alleen leren jassen verkopen of plastic keukengerei. In China heb je volledige marktonderdelen met alleen wekkers of vissaus.
In Laos heb ik een voor mij nieuwe variant ontdekt. In elk cafe, elke internetkeet en elke bar, zijn er afleveringen van Friends te zien: nonstop, op meerdere schermen en op extreem hard volume. Praten hoeft dus niet meer, als je na je keuze van de speciale menukaart (de happyversies) uitgeteld op je bankje hangt. Als je nog geen hekel aan de serie had, krijg je 't hier wel (leuk is het vooral op antropologisch vlak; wat doen backpackers de hele dag? Nou, o.a. dit).
Maar er zijn zeker ook positieve kanten. Al die westerse toeristen nemen natuurlijk vanalles mee en al dit heen en weer geshuffel leidt soms dan weer tot mooie nieuwe integratie. Zo hoorde ik in de Oh-la-la bar de bailefunk hit Quiero fazer sexo (serieus!) in de playlist en maak ik kans op het boek De co-assistent in de swop die ik samen met twee Nederlandse meisjes heb opgestart. Wel met een beetje pijn in mijn hart Tommy Wierenga's Alles over Tristan daarvoor moeten afstaan. En dat terwijl dit boek misschien wel de drie grappigste zinnen bevat die ik tot nu toe las (tip!). Oh, ik ik zit tegenwoordig ook op facebook want dat is hier echt heel raar als je daar niet op zit. Ff tellen: hyves, myspace, LinkedIn, facebook, twee blogs en nog wat emailinboxen. Da's we;l een dagtaak zo onderhand. Valt hier niet op een of andere manier een fullltime job van te maken? Mischien een soort scoial utility person worden?
Nieuw ding voor mij, maar onlosmakelijk met Vang Vieng verbonden; tuben. Neem een paar kilometer Nam Song rivier, wat oude binnenbanden van een tractor of truck en plons op je bandje de rivier in. Tuben is vervolgens een kwestie van je mee laten voeren door de stroom en bij elk islandbarretje even van je bandje af hoppen voor een Beerlao of een swing op de schommels boven het water. Ook spannend; met je bandje de grot in om stalagmieten te zien.

En een typisch Lao-ese prikkerlunch toe. De urban legend gaat hier over twee Ieren die het zo leuk vonden dat ze het 11 dagen achter elkaar hebben getubd. Niet doen: in het donker terugdobberen met glibberige waterslangetjes als gezelschap en een vreemde hoteltuin als eindpunt. Wel hebben de Lao een systeem bedacht omdat er blijkbaar veel tubers kwijtraken op de Nam Song; een nummer met stift op je arm geschreven. Niet op je tube, maar op je arm. Dan ljikt het toch meer om de banden te doen dan om de backpacker. Wel een nummer, geen bandje? You pay.