Hartenklop

De kunstwerken van Mariko Mori bevatten
liters siliconenkit. De bouwmarkt moet er wel bij varen. Het maakt het oeuvre van de Japanse kunstenares een mekka voor fetisjisten van de transparante hoogglanskit.
Momenteel domineren haar maanachtige rotslandschappen, met futuristische eieren op Brancusi-achtige wijze gestileerd, de zalen van het Groninger Museum. Artistiek hoogtepunt van de tentoonstelling 'Oneness' is Mori's 'Wave UFO'. Bezoekers nemen daarbij plaats in een traanvormige capsule en drijven vervolgens visueel weg op door Mori gecreeerde esoterische beelden. Computergegenereerde werelden die de kosmische verbondenheid tussen hemel en aarde moeten weerspiegelen. Het schijnt een ervaring alsof je in de walvis was, alleen dan een walvis die dobbert op de golven van de (cyber)space of flows. De bezoeker in de ufo wordt op hun beurt met de kosmos verbonden door de hersenactiviteit tijdens het kijken te meten en op papier te zetten. En daar maakt Mori dan weer glitteraquarellen van. Cirkel rond.
De belofte van kosmische eenwording had in het museum een enorme wachtrij tot gevolg. Helaas had Firma Soetebroot weinig tijd. Bovendien moest je witte crocs aan om de cocoon te mogen betreden en daar heeft de firma een verleden mee. Het bleef daarom bij een rondje lopen om de ufo heen.
Gelukkig maar, want in een hoek achter de ufo stuitte de Firma op de kern van Mori's boodschap en zoals wel vaker werd die verwoord in de kinderexhibit. Hier bevonden zich namelijk vier buitenaardse wezens, dansend in een kring. Vier siliconen dokter bibbers van de maan, van wie het hart begon te kloppen zodra je ze over hun buikje aaide. Een minder allesomvattende ervaring dan de ufo en misschien maar half zo ingenieus. Toch kon de Firma de gedachte niet onderdrukken dat de maanmannen eigenlijk het best verbeelden waar het Mori allemaal om te doen was. Want de Firma zag hier hoe de in eerste instantie aarzelende bezoekers per bosjes smolten voor de charmes van de maanmannen en zag de maanmannen hun enthousiasme beantwoorden met olijk pompende harten en van aaipret oplichtende ogen. Dit was pas verbroedering ('Oneness')! Een remedie tegen angst voor het onbekende. De kern.
-> Knuffel eens een maanman!
1love!

Brootlab

Doe er uw voordeel mee!
Ook bij de Firma Soetebroot vertrekken medewerkers weleens voor een sabbatical. En soms doen ze in de tijd dat ze aan de andere kant van de wereld cocktails liggen weg te tikken briljante nieuwe ideeen op.
Dat overkwam ook de wetenschappelijke afdeling van Firma Soetebroot. Daarom is Brootlab nu terug! Met een sterke doorstart.
Firma Soetebroot heet hem opnieuw van harte welkom.

The Diskettes

Afgelopen weekend maakte Firma Soetebroot kennis met The Diskettes: Lauren, Shirley T. en Brigitte.
Firma Soetebroot zag dit charmante trio rondstruinen tijdens een Bevrijdingsfestival op het Museumplein en raakte met ze aan de praat.
The Diskettes vertelden dat ze daar waren om de albums van de Amsterdamse band Coparck te verkopen en dat ze later die dag ook nog de Bevrijdingsfestivals van Assen en Zwolle aan zouden doen. De reis zouden ze, geheel in fifties-stijl, gaan maken in een oude Greyhound-bus uit 1946.
Spannend, vond Firma Soetebroot, kriskras door Nederland, en dat met een oldtimer. Je moet het maar durven.
De Firma's bange vermoedens bleken terecht, zo bleek later toen de Firma het trio diep in de nacht weer in Amsterdam aantrof. De reis was niet zonder horten en stoten verlopen, vertrouwden The Diskettes de Firma toe. Want na een halve eeuw van trouwe dienst had de Greyhound-bus al in Drenthe de geest gegeven, de arme Diskettes en overige buspassagiers achterlatend op een godsverlaten kruispunt in Assen-Zuid.
Firma Soetebroot, zelf actief in de dienstverlenende sector, was geroerd door het verhaal wat hier op volgde: een verhaal over moed, doorzettingsvermogen en veerkracht, vriendschap en liefde voor muziek. De Firma beloofde het als voorbeeld te stellen voor iedereen die weleens kampt met tegenslagen. En wil weten hoe er je er mee om kan gaan.
Want eenmaal gestrand, vertelden The Diskettes, bleek de ANWB - laatste gele strohalm op de weg - ook geen soelaas te kunnen bieden. De lokale afgevaardigde monteur- nauwelijks in staat de kaakbrede glimlach te verhullen die de gedachte aan zijn gele wagentje met daarachter deze oldtimer bij hem opwekte - velde zijn oordeel snel maar vaardig: "onrepareerbaar".

Diskette Lauren, altijd al de meest daadkrachtige, besloot als eerste de situatie in haar voordeel om te buigen. Want ondanks het stranden van de bus, kon er best worden doorgeschakeld naar een hogere versnelling, vond ze.
Rap begon deze Diskette de Coparck cd's aan de man te brengen aan voor het stoplicht wachtende Assenaren. Daarop sleepte Coparck de instrumenten van de vluchtheuvel, installeerde zich aan de kant van de weg en vond het fenomeen bermsessie uit. Voortgestuwd door de klanken uit de berm pakte tourmanager Edgar zijn mobiel. Tegelijkertijd stopte er een regelneef van de lokale busmaatschappij die eveneens aan het bellen sloeg.
Al na drie akoestische nummers in de zon op de groene Drentse plaggen, kwam er een nieuwe bus voorrijden. En wat voor een; de spikslinternieuwe spelersbus van FC Groningen. Coparck, The Diskettes en de overige passagiers konden door naar Zwolle. En dat in een luxewagen, zes weken oud, met gemarmerd tafelplastic en een wc. Hoezee!
Maar in Zwolle wachtte een tweede tegenslag voor The Diskettes. Het bleek daar namelijk niet slecht gesteld met het humeur van de boerenzonen, maar wel met hun beurzen. Nu waren The Diskettes en Coparck al flink inkomsten misgelopen door het missen van het concert in Assen. Hoe ooit die inhaalslag te maken op een festival met 150duizend platzakke festivalgangers, vroegen zij zich af?
De tuckers bleken bovendien niet alleen blut, maar vooral ook hongerig. Gretige handen vergrepen zich aan de klapkauwgom en lollies van de lieftallige Diskettes. Flyers werden uit hun houten bakjes gerukt en in ruil daarvoor werden ook nog kusjes gevraagd. Maar ook hierdoor geen appelflauwte voor The Diskettes. Ze staken hun neus in de lucht, hosselde de gejatte hubbabuba terug de bak in en toch nog wat albums in de handen van de tuckers.
De moraal van het verhaal; de pech, het gemiste Assense optreden en het boerenblut deden The Diskettes niet opgeven. Integendeel. Tijdens het uittellen van de winst bleken de verkoopcijfers allesbehalve onaardig. Zelfs na het afroomen van de eigen inleg en verliesmarge. Ze vierden het tot in de late uren met liters wodka en een dansje op het polige tapijt in de spelersbus.
Ondanks de panne, een 'mieterse trip', vonden The Diskettes. Ook Coparck was tevreden, draaide speciaal het liedje Beggin' van Franki Valli en waagde nog een extra dansje met Diskette Lauren, als kers op de slagroom op de cake.

"It's not the destination, it's the journey". Diskette Shirley T. vertrouwde Firma Soetebroot nog toe dat ze vond dat deze woorden op het t-shirt van de Coparck frontman de gebeurtenis kernachtig samenvatten.
Soetebroot bregeep dat. En ook de overige Diskettes knikten wild instemmend hun roodwit gestreepte diademen van hun hoofd.
These are the days...

Interactief 0.1

De interactieve game van DEAF07. Ziet er flashy uit of niet? Beetje oldskool. In de jaren '90 was virtual reality per slot van rekening de grote belofte voor de volgende eeuw. Maar goed, we schrijven nu 2007, het Dutch Electronic Art Festival, Rotterdam. De voorhoede in het verkennen van de grenzen tussen kunst en technologie. Maar waren de kunstenaars van deze interactieve installatie dan vergeten dat het millennium al was gepasseerd?
Het spel in het kort: de speler moet met behulp van de visor proberen in een oude loods rondzwevende witte ballen te vangen. Zodra gevangen, worden de ballen rood en dat is scoren.
In de praktijk ging het anders; de ballen werden rood en wit en bewogen zich stroperig door de loods. Punt was dat Firma Soetebroot zich niet aan de indruk kon onttrekken hier geen enkele invloed op te hebben. Wat jammer was, want een stuk minder interactief.
Misschien was het de hitte die het spel oncontroleerbaar maakte? De visor was zweterig en gleed voortdurend van de Firma's hoofd en de electronica in de backpack crashte om de haverklap. Gedesillusioneerd droop Firma Soetebroot uiteindelijk af. 'Nog in conceptuele fase', mompelde de bijbehorende kunstenaar. Game over.
Nu heeft Firma Soetebroot niets tegen concepten, de vernieuwende dan, maar dit was wel erg hoogdrempelig. Gelukkig vertrouwde de kunstenaar Firma Soetebroot toe grootse plannen te hebben met de installatie, met mannetjes in witte pakken en spelen tegen elkaar enzo.
Firma Soetebroot staat dus al te trappelen om tijdens DEAF2008 de strijd aan te gaan met de 2.0 versie van de baanbrekende game. Hoewel het ook een idee is die oude Commodore weer eens van zolder halen.