Burial dubt Jamie Woon

Altijd fijn als twee veelbelovende muziekmakers uphooken. Dubstepmaster Burial, de duistere man achter het album Untrue, maakte onlangs een remix van Jamie's Wayfaring Stranger. Burials melodieuze dubstep werd al aangewezen als een van de meest vernieuwende geluiden van dit moment. Totaal ondansbaar maar daarom niet minder diep. Helemaal als Jamie Woon erin opduikt.
En jaaaah! De track slingert al rond online!
Hop!

Wayfaring Stranger (Burial mix) - Jamie Woon

Jamie Woon

Onlangs kreeg Soetebroot deze juichende mail binnen van een van haar meest betrouwbare bronnen. En omdat Soetebroot het enthousiasme dat deze jonge Woon daar teweegbracht niet beter kan omschrijven, hier even een quote uit het berichtje: "Mi gado, ik heb m'n midsintkerst kado gekregen: Jamie Woon komt naar Nederland!
C. en O. weten al dat ik fan ben van dit witte Britse jochie met oorbel, die klinkt als een 70-jarige opa die Katrina heeft overleefd. En wat blijkt: de boi Phil haalt de man naar zijn programma Crimejazz. Op 15 december in Bitterzoet en zondag 16 december in Rotown. Bovendien komt Pieter Monzon, waarin wij natuurlijk meteen de paspoortnaam van Pete Philly herkennen."
Kijk, veel meer heeft Soetebroot niet nodig om erin te geloven. Het wordt dit weekend weer feest. Voor diegene bij wie de naam Jamie Woon nog geen bel doet rinkelen; de witte Brit met de zwarte gospel sound was al ontdekt door - wie ook anders - Gilles Peterson, die Woons uitvoering van de oude Amerikaanse folksong Wayfaring Stranger afgelopen jaar prompt Brownswood Bubblers 2 op shuffelde. Na Josse James, Nicole Willes en Sotu the Traveller mag nu ook Jamie Woon Brownswood nog even live komen wegzetten als een van de beste nu-soul compilaties van dit moment. Een eerdere registratie opgenomen tijdens Tastebuds tv check je hier:

Want liever kijk je nog niet de clip. Hoewel, Esmee Denters geen betere had en er ook niet slechter van werd, dus vooruit hier toch maar de link.

Blue Flamingo

Misschien wel het best bewaarde geheim van Rotterdam; the blue flamingo. Nee, ik heb het hier niet over een louche bar-dancing waar de neonverlichting zijn best doet de wezens uit het diepst van de nacht nog draaglijk te maken voor het oog. Trouwens ook zeker niet te verwarren met de pappies van deze blauwe vogel. Hoewel het hier ook om muziek gaat.
Want de Blue Flamingo om in de gaten te houden, is die van dj, zanger en muziekverzamelaar Ziya, in zijn geheel te huur als cult drive inn met 33, 45 en 78-toeren platen. Ziya's albumdebuut belooft een van de meest bijzondere releases op het Excelsior-label van 2008 te worden. Helaas kan Firma Soetebroot er nog niet veel meer over zeggen. De exotische vogel ontwaakt pas uit haar winterslaap ergens half april. Nog meer reden reikhalzend naar de lente uit te kijken.

Firma Soetebroots cadeautip

Soms stuit je op een cadeau dat je de rest van de wereld eigenlijk ook niet mag onthouden, vindt Soetebroot. Want beter verras je liefhebbers van de serie Little Britain deze Kerst met hun eigen babbelende Daffyd, Vicky of Lou & Andy onder de boom.
Officiele merchandise zijn ze niet, deze pratende plushen vrienden. Maar hier geen slecht uitgevoerde Mattel-achtige imitaties in rood latex of roze trainers. De gelijkenis met de echte personages is bijzonder goed. Daffyd, Lou & Andy, Vicky Pollard en Sebastian zijn online te bestellen.
Oh ja, als je 'm in z'n handje knijpt vertelt Daffyd waarom het zo zwaar is 'being the only gay in the village'. Check de tube voor een impressie!



Vicky & mom

Rokjes tegen rapers

Jaaaaahaaa! Het bestaat nog. Ouderwets activisme. Opstand, revolte! Ook onder de generatie zero. Want wat kreeg Firma Soetebroot vandaag in haar inbox gedropt? De links afgebeelde flyer. Jonge vrouwen komen in protest in Kaapstad omdat het helaas nog steeds voorkomt dat een minirok dragen om problemen vragen is. Ofwel, slachtoffers van aanranding en verkrachting hebben dit aan zichzelf te danken. Voor iedereen die dat nu nog steeds denkt, maakt deze Miniskirt Mars het nog een keer duidelijk; een vrouw vraagt er nooit om verkracht te worden. Pijnlijk simpel, maar blijkbaar dringt het maar moeilijk door.
Tientallen chica's marcheren morgen in minirok als statement tegen dit soort onnozele en kortzichtige opvattingen. Waarvoor handen op elkaar en big up! Firma Soetebroot supports!

hehe

Facebook journalism

Iedereen weet dat het gros van de mensen online liever op Hyves of Facebook sociaal zit te kneuteren dan eenzaam op een krantensite. Maar nu heeft de journalistiek een middel bedacht om de lezer toch te kunnen bereiken. Gewoon een kwestie van het hol van de leeuw induiken. Dus na The Washington Post en de NYTimes entert nu ook ABCNews onze sociale netwerken.

Bottom up
Het ingenieuze van Facebook is dat de gebruiker allerlei nuttige en onzinnige tools kan toevoegen aan zijn of haar profiel ('widgets'). ABCNews maakte hier gewiekst gebruik van en plugte onlangs het forum 'Politiek van de VS' in Facebook. Gebruikers van het enorm populaire netwerk (de Hyves van de rest van de wereld, 56 miljoen leden naar eigen zeggen) kunnen nu dus ook lid worden van ABC's politieke groep. De groep is niet alleen een middel voor ABC om nieuwtjes het profiel van de gebruiker in te shuffelen, maar is ook bedoeld voor de input van onderaf. Lezers kunnen via de Facebook groep de verslaggevers volgen en direct op stukken reageren, aldus de zender. Ondenkbaar is het dus ook niet dat gebruikers zo de berichtgeving van ABC in zekere zin kunnen sturen en bepalen in welke nieuwsstroom de verslaggevers een duik nemen. Interessante nieuwe vorm van civil journalism. Bottom up.

I've got a crush on Barack Obama...
Helaas heeft natuurlijk ook de Amerikaanse politieke lobby Facebook ontdekt. Zo is er de groep; '1.000.000 sterk voor Barack Obama'. Gelukkig zijn die verkiezingen pas volgend jaar want de groep moet nog wel even. De teller staat momenteel op 2.959 leden.
Kan ook aan de andere media-uitingen liggen van politieke zijde. Hoeveel stemmen zal deze youtube-video Barack op gaan leveren?

fine fine, but different

Yeayh! Als Excelsior releast is het altijd feest. Vanaf vorige week in de winkel en min of meer gratis; Fine Fine Music vol. 2. Een compilatie van het beste en het nieuwste van het platenlabel en een aantal buitenlandse grootheden (Beirut!). En zelfs een paar nog niet uitgebrachte releases! Zoals van The Kevin Costners, Firma Soetebroots primo's uit de tracklist.
Dat min of meer gratis slaat op de constructie dat Fine Fine alleen gratis te verkijgen is bij aankoop van een cd van een van de bands op het album. Maar soit, doe je dat ook nog 'ns een keer toch?
Aan het album zit bovendien nog een klein tournee vastgeplakt. Helaas zonder de Kevins. Wel op Sinterklaasavond in Paradiso een fine fine lineup met Scram C Baby, Hospital Bombers en voor de 40+-ers, Johan!
Check voor de overige lokaties deze link.

twitter

Gmz87pro deed het ook al; twitteren.
Deze laatste ontwikkeling in social utility-land (lees: Facebook, Hyves, MySpace) komt neer op het beantwoorden van de vraag; Wat doe je op dit moment? Via sms of internet plaats je je antwoord op de twittersite zodat iedereen dat vervolgens kan zien. Simple as that.
Tot vandaag leek het Firma Soetebroot een nogal bedenkelijke en enigszins nutteloze bezigheid. Dat het kán is natuurlijk één ding, maar twitters functionaliteit was naar Soetebroots mening ver te zoeken. Twitteren leek vooral iets wat de 3voor12 redactie doet - als digitaal experiment- en een handjevol marketeers - want altijd bovenop de nieuwste e-snufjes.
Maar toen was daar het eerste liveverslag en een nieuw bestaansrecht voor de dienst. Jaap Stronks - zelf fanatiek twitteraar en internetjournalist - plantte in Polen zijn auto tegen de vangrail en pompte een stroom berichtjes van de daaropvolgende gebeurtenissen via zijn mobiel online. Digital storytelling dus - in realtime. Ex Hoofd Digitaal van de vpro Erwin Blom knutselde er een slideshow van, inclusief foto's. Check het op zijn blog.

Wii Sports

Firma Soetebroot kwam zelf nooit verder dan een krotte SuperNintendo- en die was zelfs toen al behoorlijk oldskool-. Maar vandaag was ze toch in de gelegenheid te spelen met de laatste Nintendo revolutie; de Wii. De spelcomputer stond opgesteld tijdens NPOX - festival voor en door omroepmedewerkers- zodat ook al de dertigplus redacteuren zich aan deze nieuwe staal technologie konden wagen. Want bekend is; dertigplus betekent vaak al Hyves gemist, dus als je je nog enigszins multimediaal wil onderleggen moet je tijdens dit soort beursachtige toestanden op z'n minst het jargon en de belangrijkste features van het speelgoed van de Click-generatie absorberen.
De zogenaamde game-evaluator die het spel kwam presenteren had een compilatie Wii-Sports meegenomen; bowlen, golfen, tennis en boksen. Helaas had ie de nun-chunk classic gamecube controllers - noodzakelijk om je tegenstander tijdens een boxingmatch in elkaar te rossen- thuisgelaten. Voor ieders veiligheid zei ie. Dus kon Firma Soetebroot alleen haar bowl en tennisskills laten gelden tegenover een collega van de communicatie-afdeling. En dat op een relatief veilig oppervlak van 4 vierkante meter.
Conclusie; die Wii is intens, snel, een okaye work out en vooral; verslavend!
En nog veel belangrijker; het einde van een tijdperk is definitief in zicht. De afstandsbediening wordt een workout tool, de couch potatoe een fitte multisporter in z'n eigen huiskamer. Hebbenhebben.

Visual kidnapping

Soms wenste Firma Soetebroot dat ze zelf een kunstenaar was die op briljant ludieke acties kwam. Hoewel ze zich van sommige daden afvraagt of ze ze ooit zou kunnen overtreffen.
Neem Zevs (spreek uit; zeus). Pioneer van de Franse straatkunstscene en in de jaren '90 nog bijna overreden door 'zijn' metro.
Gelukkig overleefde Zevs de confrontatie en bedacht hij dat er maar eens een statement gemaakt moest worden met betrekking tot die larger than life tits en asses die het straatbeeld sieren. Meestal in de vorm van billboards. Maar omdat Zevs ook wel besefte dat de tijd van activistische teksten of stickerplakacties voorbij is, bedacht hij iets anders om de aandacht te trekken.
Zijn slachtoffer vond hij in Berlijn, lokatie: Alexanderplatz. Op een billboard van koffiemaker Lavazza. Hij beklom het billboard, sneed de reuzevrouw nauwkeurig uit met een stanley-mes, rolde haar op en gooide haar over z'n schouder en nam vervolgens rap de benen (althans, zoiets vermoed Soetebroot). Wat restte was een welgevormde doorkijk op een blinde muur en de tekst: 'VISUAL KIDNAPPING - PAY NOW!'.
De zorgvuldig door Zevs ingetapte reuzevrouw (10m!) werd in afwachting van het losgeld in de kale ruimtes van schimmige kunstgaleries geplaatst. Bezorgde bezoekers werden daarbij voor de keus gesteld; 'Stem voor haar executie of betaal 500.000 euro (een som losgeld die gelijk staat aan de kosten van een marketing campagne)'. De uitslag laat zich raden.

wrak

Bij het zien van deze laatste uiting uit het lijstje van gemeentelijke besluiten maakte Firma Soetebroot zich onmiddellijk een beetje zorgen. Want de Soetebroot dacht meteen aan haar eigen aftandse barrel. Niet bepaald een blinkend nieuwe Gazelle Fuente Goldline, maar hij rijdt nog best.
De vraag is of de gemeentelijke ophaaldienst dat ook vindt als die straks met de oplegger voor komt rijden? Voor je het weet ben je je fiets kwijt aan een een overijverige gemeentewerker met een slijptol-ontheffing. 'Mevrouwtje, mevrouwtje, een wrak vinden we onze eigen fiets nooit, natuurlijk.'
En dan mag je langs de AFAC - de fietsophaalcentrale op het Westelijk Haventerrein- om hem proberen terug te krijgen en de Gemeente Amsterdam met 10 euro te spekken. Maar dan moet je wel het chassis of framenummer weten. Een nummer? Op m'n fiets? Uhm, ja maar hij staat daar! ' Ja mevrouwtje, hij staat daar, ja.'
Amsterdam is weer een paarse krokodil rijker.

Back to That Dam

Het einde van mijn reis is in zicht en langzaam werk ik mijn weg terug naar huis. Heel langzaam, want mijn vlucht gaat vannacht pas om drie uur pas de lucht in. Gelukkig valt in Bangkok de tijd gemakkelijk te doden. Vooral met twee dingen: shoppen en eten. Het shoppen deed ik vanmiddag en dat leverde behalve een set nieuwe nikes (roze, met bloemetjes!) ook nog een heleboel mooie Thaise kitsch op die ik plechtig beloof onder de meest trouwe lezers te verdelen, hehe.

Voor mijn eigen entertainment en hopelijk ook dat van jullie, sluit ik deze reisblog nu niet af met eindeloze verhalen over Boeddha's, Grand Palaces of tuktuk ripoffs, maar met een paar kiekjes van zaken -groot en klein- die ik opmerkelijk vond aan Thailand & Laos.

1.30 pm - Werkverschaffing kan in Thailand soms wel heel erbarmelijke vormen aannemen. Op de lichtbak waar deze stakker onder is in slaap gevallen staat Rolex. ZXelfs de naburige zwerfhonden hadden meer interesse in de kloosterpoort aan de overkant dan deze juwelierzaak (maar da's omdat ze weten dat ze om 6u eten krijgen van de monniken).




Ook zoiets, telefoonlijnmonteur zijn in Luang Prabang, Laos.

Veiligheid of fashionstatement?

Deze op zijn slurf uitrustende olifant bewijst het nog een keer. Trekkings zijn zielig en de hele dag met toeristen op je rug lopen alleen maar heel vermoeiend.

De textielserie; Lao style. De eerste was de beste. De tweede stijl had ik niet meer gezien sinds ik een jaar of 12 was, maar overtreft het Michael Jackson dekbed dat ik toen op mijn bed had liggen in alle opzichten. De deurmat is vooral functioneel. Het boeddhabeeldje staat zo niet op de betonnen tempelvloer. Maar of het daarmee te verantwoorden is?

Slangenschnapps, een lokale specialiteit. Mogelijke bijwerkingen; spierspasmen en verlammingen. Maar volgens de brouwer is de kans dat er slangengif in achterblijft verwaarloosbaar klein. Proost!

Lao-ese zelfrelativering op de Arc de Triomphe (te vinden achter de Musicalfontein, een cadeautje van China) in Vientiane...








In Udon Thani kun je pas echt leven als een ster. Er is zelfs een Limousineservice vanaf het vliegveld naar het stadscentrum.







Tot begin jaren '90 nog wars van elke vorm van kapitalisme vercommercialiseert zelfs de People's Republic of Laos nu rap.







Op de nipper ontdekte ik behalve nieuwe landen, ook nog nieuwe onderdelen van mijn eigen identiteit.








Heb zin om iedereen weer te zien!

Meer foto's van mijn reis door Thailand en Laos op Facebook!

I tube, you tube, we tube

Vang Vieng, het is een nachtmerrie en een idyllisch paradijs tegelijk. Want kijk, dit plaatje ontstond zonder gebruik van airbursh of photoshoptools dus dat zegt genoeg voor de paradijselijk kant. Op de nachtmerrie kom ik zo.

Nadat we mama-san, daughter-san en uncle-san - de eigenaren van onze drie hostels naast elkaar in Luang Prabang- gedag hadden gezegd en mama-san op de valreep nog mijn frisgewassen was ergens achter de kookpotten vandaan viste (da's eigenlijk best genant, dat vreemde mensen jouw was met de hand moeten wasssen), hopten we met z'n vieren in de minibus die ons in 6 uur naar Vang Vieng zou brengen. Deze minivan hadden we de nacht ervoor voor 80 dollar op straat gehosseld nadat de verhalen een 6 uur durende bergrit vol haarspeldbochten en een bus vol kotsende mensen de lokale manier van reizen wel erg onaantrekkelijk had gemaakt.

Nu zit ik in Vang Vieng, het donkere hart van Laos. Een dorpje in een woeste omgeving van rotsen van limestone, rijstvelden, jungle, rivieren en grotten. 'Dramatic landscapes' dus. Voor Vang Vieng zelf hoef je niet te komen. De toeristenkoorts heeft hier te veel wortel geschoten en het Chinese bazaar effect heeft een wel heel rare uitwerking gehad.

Het Chinese bazaar effect zie je in vaker en komt neer op de thematische ordening van spullen. Zo heb je in Istanbul hele wijken waar ze alleen leren jassen verkopen of plastic keukengerei. In China heb je volledige marktonderdelen met alleen wekkers of vissaus.
In Laos heb ik een voor mij nieuwe variant ontdekt. In elk cafe, elke internetkeet en elke bar, zijn er afleveringen van Friends te zien: nonstop, op meerdere schermen en op extreem hard volume. Praten hoeft dus niet meer, als je na je keuze van de speciale menukaart (de happyversies) uitgeteld op je bankje hangt. Als je nog geen hekel aan de serie had, krijg je 't hier wel (leuk is het vooral op antropologisch vlak; wat doen backpackers de hele dag? Nou, o.a. dit).
Maar er zijn zeker ook positieve kanten. Al die westerse toeristen nemen natuurlijk vanalles mee en al dit heen en weer geshuffel leidt soms dan weer tot mooie nieuwe integratie. Zo hoorde ik in de Oh-la-la bar de bailefunk hit Quiero fazer sexo (serieus!) in de playlist en maak ik kans op het boek De co-assistent in de swop die ik samen met twee Nederlandse meisjes heb opgestart. Wel met een beetje pijn in mijn hart Tommy Wierenga's Alles over Tristan daarvoor moeten afstaan. En dat terwijl dit boek misschien wel de drie grappigste zinnen bevat die ik tot nu toe las (tip!). Oh, ik ik zit tegenwoordig ook op facebook want dat is hier echt heel raar als je daar niet op zit. Ff tellen: hyves, myspace, LinkedIn, facebook, twee blogs en nog wat emailinboxen. Da's we;l een dagtaak zo onderhand. Valt hier niet op een of andere manier een fullltime job van te maken? Mischien een soort scoial utility person worden?
Nieuw ding voor mij, maar onlosmakelijk met Vang Vieng verbonden; tuben. Neem een paar kilometer Nam Song rivier, wat oude binnenbanden van een tractor of truck en plons op je bandje de rivier in. Tuben is vervolgens een kwestie van je mee laten voeren door de stroom en bij elk islandbarretje even van je bandje af hoppen voor een Beerlao of een swing op de schommels boven het water. Ook spannend; met je bandje de grot in om stalagmieten te zien.

En een typisch Lao-ese prikkerlunch toe. De urban legend gaat hier over twee Ieren die het zo leuk vonden dat ze het 11 dagen achter elkaar hebben getubd. Niet doen: in het donker terugdobberen met glibberige waterslangetjes als gezelschap en een vreemde hoteltuin als eindpunt. Wel hebben de Lao een systeem bedacht omdat er blijkbaar veel tubers kwijtraken op de Nam Song; een nummer met stift op je arm geschreven. Niet op je tube, maar op je arm. Dan ljikt het toch meer om de banden te doen dan om de backpacker. Wel een nummer, geen bandje? You pay.

Party... Lao style

Cafes, bars en clubs, de hele rimram sluit hier om half twaalf. Dat betekent nog niet dat de Lao meteen in een hun mandje rollen. Voor de late uurtjes is er de bowlingbaan. TL-licht, goedkoop bier, heel veel backpackers en de lokale pappies met cash. Het hangt daar tot in de late uren.
Hier een kleine foto impressie van feestgewoontes en nachtgebruiken, Lao style...
Wel oppassen op de dansvloer hier. Voor je het weet word je door een Laoese mama-san van je plek gejaagd met duistere, bezwerende handgebaren.
Voor soundbites, check later youtube (in productie).

Dao Feh, de nachtclub tegenover het zuidelijke busstation. Good. Fow dan-sing!


Per bezoeker een ober. Drank alleen per fles..

Met hedenavond een speciaal optreden van de band Men's Room. Gespecialiseerd in krakers als More than words.







Big up! De dj is een meisje!
Als dit soort personen ook nog opduiken op de bowlingalley weet je dat je op de goeie spot zit ;-)

De bowling alley.



Don't mean a thing if you ain't got the bling... (De eenheid is hier: de kip. Dat maakt mij met meer dan een miljoen kippen een miljonair!)
En dan is er vis. Verse vis

Same same, but different...

"Hieieie Mooi! ha ha ha", bulderde de in de oranje pij gestoken monnik, toen ik antwoordde dat het woord voor beautiful in het Nederlands mooi is. Ik vond de monnik al verdacht werelds. Nu is het misschien wel zo dat zowel in Laos als in Thailand zowat alle jongens een tijdje in de Boeddistische leer gaan- ook de minder vrome zielen- maar bij deze gast had ik wel heel ernstige twijfels over de oprechtheid van zijn toewijding aan het hogere.
Ik kwam hem tegen bovenaan een ellenlange trap die naar een tempel leidde in het gehucht Huay Xai, Laos, net over de grens van Thailand. Bovenaan de trap lagen twee waakhonden te doen wat alle Lao honden, katten en mensen de hele dag doen; slapen. Achter de honden doemde de monnik op. Hij rookte een peuk en stond een beetje met zijn mobiel te spelen. Of ik ook rookte, wilde ie weten, maar dan de 'happy' sigaretten, grijnste hij. Na wat culturele uitwisselingen (namen van voetballers) kwamen we op het woord 'mooi' en begon hij te grinniken. Blijkt in het Lao namelijk vrouwelijk schaamhaar te betekenen, een begrip dat de monnik overigens uitstekend nonverbaal wist na te pantomimen. Ik beloofde hem plechtig het woord nooit hardop te zeggen in zijn land. Later hoorde ik van mijn Poolse vriend Marcin dat dezelfde monnik (Marcin noemt ze 'monkeys', da's Pools-Engels voor kleine monniken) hem happy sigaretten had aangeboden en hem voor een special price wel de tempel van binnen wilde laten zien. Niet te vertrouwen dus, die oranje pappiers.
Wat zou deze monnik trouwens op zijn kerfstok hebben gehad dat hij zijn pij zo aan de wilgen heeft gehangen?
Het mooie aan Laos is dat je de sekstoeristen en het allerergste Benidormpubliek achter je laat (gehoord op de markt in Chiang Mai: "Heb 'ie die Gucci bril nog gekocht dan Ger?". Spreker: vrouw met huid van verfrommeld perkament, lillend vlees). Ik belandde nogal in een cultuurschok door de hoeveelheid toeristen in Thailand. En toen kwamen daar die vieze Duitse gasten die in de hotelkamer naast me zaten en elke avond een verse Thaise tiener mee naar huis namen nog bovenop. En dan vervolgens op het balkon een beetje tegen over elkaar gaan lopen opscheppen wie het beste happy end heeft gekregen.. Met mijn Nederlandse buren (toevallig bekenden uit Amsterdam - tja...) broedde ik op een tegenoffensief; aankloppen bij dikke Duitse sekspad en het meisje en haar een paar honderd baath aanbieden om zich snel uit de voeten te maken en echt een leuke avond te hebben. Niet gedaan uiteindelijk, helaas...
Iets volkomen anders, maar ook gehoord op de straten van Chiang Mai: het kleine stemmetje van een man - of eigenlijk een jongen nog- die als een krabbetje in het donker over de straat kriepte omdat hij alles - echt alles- miste wat zich onder de maag bevindt. Ik schrok me dood toen zijn uitgestoken handje opeens aan mijn schenen kriebelde en hij om wat geld vroeg. Breg; Hoe kan dit, anatomisch gezien? Erik & Lied: volgens mij heb ik iemand gevonden voor rompje.... :-)
Nog even een plaatje van mij als Thaise kok. En dan - hop- echt naar Laos.
Na twee dagen varen over de Mekong (13 uur! check de houten bankjes!) ben ik namelijk in een soort tijdscapsule terecht gekomen: Luang Prabang (LPB). Dit is zo'n stad waar je meteen verliefd op wordt. Ik in ieder geval wel. Een beetje New Orleans anno 18honderdzoveel, denk ik. Zware, kruidige luchten, smalle steegjes met houten huisjes en om half twaalf gaat de knop van de elektriciteitvoorziening om en de kaarsen aan. Vanaf dan kun je alleen nog bowlen (!). Andere favoriet spel hier; jeu de boules! Jaja Ruud; Luang Prabang is petanque-paradijs! Moet je heen dus. Postkoloniaal cadeautje van de Fransen. Maar, om die reden hebben ze hier ook; La vache qui'rit! En baguettes. maar dan wel met noodles erop en meer van dit soort fusion. Ja, als er geen hordes twintigjarige Britse backpackers waren die hier fles na fles Mekong-whiskey wegzetten, een gram of wat verdunde opium roken en vervolgens de hele avond voor de tv hangen om herhalingen van Friends te kijken (serieus!), zou ik Luang Prabang misschien wel bijna een soort van paradijsje noemen. Graad beter dan Thailand nog.
Of zoals de Lao zelf zeggen same, same, but different...
p.s. Mochten er mensen zijn die zich afvragen waar GMZ is in dit verhaal dan is het misschien goed om te vertellen dat het minimonster na een paar flinke avonden doorhalen met de gasten van het Olympisch promotieteam en Samsong rum, dagenlang met een dikke kater in het hostel heeft gelegen. Hij heeft beloofd in Laos zijn leven te beteren. Helaas zag ik hem vanochtend wel stiekem een happy pancake in zijn lunchzakje frommelen voor op de boot. Ik zal wel weer zonder 'm op stap moeten vanavond. Geen garanties dat het minimonster nog opduikt dus.
Ik zelf houd het bij streetfood. Niet te versmaden toch die worstjes? Zongedroogd krijg je ze niet bij het karretje met de lachende worst in Kranenburg.

Oh en nu is het moment gekomen dat ik nog een plaatje moet droppen dat ik eigenlijk het liefst angstvallig verborgen houd. Ai... Ching, Marjolijn en Taco, ik buig mijn hoofd nederig en kook voor jullie met kerst 6 wokken pad thai....