VJ-culture? That's sooo pre-hypertext!

Firma Soetebroot stuitte in een speurtocht naar publicaties over vj-en, vj's en de vj-cultuur in Nederland op een artikel met deze vermakelijke titel. De speurtocht leidde overigens tot de voorlopige conclusie dat er behalve dit stuk, er niet veel publicaties over vj-en bestaan. Montevideo/TBA in Amsterdam is er mee bezig en Mediamatic, van wie het artikel afkomstig is. Maar tot veel concreets heeft het onderzoek tot dusver nog niet geleid. Jammer, maar het heeft een reden. Want vj-en mag dan de afgelopen jaren 'omnipresent' zijn in clubs, op festivals en zelfs in enkele musea, het blijkt nog altijd een fenomeen dat moeilijk valt de definieren. In de wetenschap doet men enkele pogingen maar daar blijkt het grootste struikelblok de bestaande theorieen zelf. Film- en televisietheorie, postmoderne cultuurtheorie en semiotiek zijn inmiddels allemaal als achterhaald en ontoereikend bestempeld. En wat gebeurt er dan? Dan verdwijnt het vj-en in de categorie ondefinieerbaar. En de wetenschap blijkt niets te kunnen met een onvolgroeide tak van sport. Net als het publiek in de clubs trouwens. Want wie let er nu op die fletse visuals op een stoffig scherm van 2 bij 2 als je net lekker staat door te gaan op de beat?
Firma Soetebroot heeft besloten het opnemen voor de vj! Waarom? Omdat we als firma nu eenmaal íets hebben met de underdogs van deze wereld (lees ook de bijdragen: sneue pony's, dierenleedvermaak en The Devil & Daniel Johnston).
Maar in plaats van te proberen te verklaren wat vj-en is, lijkt het dus interessanter uit te zoeken waarom iets dat al meer dan een decennia bestaat, nog steeds ongrijpbaar is. Per slot van rekening zijn er inmiddels bijna vijftien jaar verstreken sinds Gerald van der Kaap de eerste VHS met partyvisuals in de videorecorders van de Roxy propte. Een tijdperk!
Het vj-en kent stromingen, collectieven, individuen, wedstrijden en digitale fora, ze zijn onmisbaar op elk dancefeest en een groot deel van de grafische wereld slaat op zaterdag zijn portfolio op in een MacG4 om vervolgens ergens in een club de hele nacht visuals op een scherm te projecteren. Hoe kan het dan in hemelsnaam nog steeds als marginaal worden afgeserveerd?
Conclusie: met een been in de club, en in been in het museum (of een wat hippere cultuur&media-instelling met voor leken onbegrijpelijke presentaties) kom je niet ver. Dan blijf je decoratiemateriaal voor de disco, ongrijpbaar visueel behang.
Firma Soetebroot gaat er hier wat aan doen: het vj-en meer in de kijker spelen! Hoe? Daarover binnenkort veel meer...