60 minute magazine

Dat het als jonge, enthousiaste getalenteerde tegenwoordig bijna onmogelijk is tussen de gevestigde ordes van bedrijf, organisatie of stichting te komen is niets nieuws. Maar dat ook het infiltreren van een netwerk voor jonge creatievelingen in deze tijd neerkomt op het doorstaan van strenge selecties of doodgewoon ellebogenwerk, da's even slikken.
Gisteren plofte bij Firma Soetebroot 60minute Magazine op de mat. Een fris initiatief van De Nieuwe Garde, een netwerk voor jonge creatievelingen uit verschillende disciplines zoals vormgeving, kunst en media. Doel van de Nieuwe Garde was om in één uur een tijdschrift te maken. Gewoon, om te kijken hoe ver je met een ploeg jonge enthousiastelingen, creative eieren en frisse ideeën kunt komen.
In oktober vernam Firma Soetebroot van dit plan van De Nieuwe Garde via een oproep in de RAILS en gaf zich -jong en enthousiast als de firma is- meteen op.
Helaas tevergeefs. Een beleefde mail retour maakte Soetebroot een aantal weken later duidelijk dat er meer deelnemers waren dan plekken en dat de firma niet was ingeloot. Nu heeft Soetebroot inmiddels enige ervaring met het maken van magazine, maar het leek de firma juist zo leuk geleken een keer te leren hoe je dat in één uur kunt doen in plaats van een paar weken (of langer..).
Soetebroot zag dan ook groen van jaloezie toen de firma gisteren het eindresultaat in handen kreeg. Het zou dan ook logisch zijn de rest van de ruimte in deze post te gebruiken om het magazine tot op het plakkerige ruggetje af te fikken. Maar na een aantal verwoede pogingen, lukte het Soetebroot niet om hele erge mankementen of missers te vinden in 60minute magazine.
Oke, de inhoud is nogal mager en het thema -als het er al is- verzandt in mijmeringen en overpeinzingen over voorbije vakantieliefdes en over het ontstaan van de Nieuwe Garde. Vooral bij dit laatste stuk lees je het tijdgebrek duidelijk terug. Waar aan journaliste en initiatiefneemster Cindy Hoetmer nog ruim 500 woorden worden gewijd, zijn dat in het geval van de andere organisatoren nauwelijks vijf regels. Maar het concept is sterk en de vormgeving eigenzinnig.
Je kunt de pagina's uit het magazine halen en ze in de volgorde van je voorkeur weer op elkaar leggen. Oke, het biedt weinig toevoegde waarde, behalve dan een soort low profile vorm van interactiviteit, maar leuk gevonden is het wel.

Overheard in NY

Leuke blog voor tussendoor: www.overheardinnewyork.com.
Iedereen kan er gesprekken op posten, opgevangen in de metro, op straat of waar dan ook.

Voorproef:
Guy #1: Oh my god, I know. I heard Versace is having a huge sale!
Man: Shut up, you damn queer!
Guy #2: He's just mad because he can't even spell Versace.

VJ-culture? That's sooo pre-hypertext!

Firma Soetebroot stuitte in een speurtocht naar publicaties over vj-en, vj's en de vj-cultuur in Nederland op een artikel met deze vermakelijke titel. De speurtocht leidde overigens tot de voorlopige conclusie dat er behalve dit stuk, er niet veel publicaties over vj-en bestaan. Montevideo/TBA in Amsterdam is er mee bezig en Mediamatic, van wie het artikel afkomstig is. Maar tot veel concreets heeft het onderzoek tot dusver nog niet geleid. Jammer, maar het heeft een reden. Want vj-en mag dan de afgelopen jaren 'omnipresent' zijn in clubs, op festivals en zelfs in enkele musea, het blijkt nog altijd een fenomeen dat moeilijk valt de definieren. In de wetenschap doet men enkele pogingen maar daar blijkt het grootste struikelblok de bestaande theorieen zelf. Film- en televisietheorie, postmoderne cultuurtheorie en semiotiek zijn inmiddels allemaal als achterhaald en ontoereikend bestempeld. En wat gebeurt er dan? Dan verdwijnt het vj-en in de categorie ondefinieerbaar. En de wetenschap blijkt niets te kunnen met een onvolgroeide tak van sport. Net als het publiek in de clubs trouwens. Want wie let er nu op die fletse visuals op een stoffig scherm van 2 bij 2 als je net lekker staat door te gaan op de beat?
Firma Soetebroot heeft besloten het opnemen voor de vj! Waarom? Omdat we als firma nu eenmaal íets hebben met de underdogs van deze wereld (lees ook de bijdragen: sneue pony's, dierenleedvermaak en The Devil & Daniel Johnston).
Maar in plaats van te proberen te verklaren wat vj-en is, lijkt het dus interessanter uit te zoeken waarom iets dat al meer dan een decennia bestaat, nog steeds ongrijpbaar is. Per slot van rekening zijn er inmiddels bijna vijftien jaar verstreken sinds Gerald van der Kaap de eerste VHS met partyvisuals in de videorecorders van de Roxy propte. Een tijdperk!
Het vj-en kent stromingen, collectieven, individuen, wedstrijden en digitale fora, ze zijn onmisbaar op elk dancefeest en een groot deel van de grafische wereld slaat op zaterdag zijn portfolio op in een MacG4 om vervolgens ergens in een club de hele nacht visuals op een scherm te projecteren. Hoe kan het dan in hemelsnaam nog steeds als marginaal worden afgeserveerd?
Conclusie: met een been in de club, en in been in het museum (of een wat hippere cultuur&media-instelling met voor leken onbegrijpelijke presentaties) kom je niet ver. Dan blijf je decoratiemateriaal voor de disco, ongrijpbaar visueel behang.
Firma Soetebroot gaat er hier wat aan doen: het vj-en meer in de kijker spelen! Hoe? Daarover binnenkort veel meer...

Starchitectuur

Enkele jaren geleden schreef Soetebroot al over de boerderette: nieuwbouw met het aanzien van een eeuwenoude boerderij, landelijk gelegen en met alle comfort. Nostalgische kitsch voor naïeve, verwende stadsbewoners die hun pastorale fantasieën willen uitleven.
Afgelopen week berichtte NRC over de VINEX-variant van de boerderette. Overal in het land schieten de pseudo-jaren '30-woonwijken als paddenstoelen uit de klei. Wat begon als een uniek en prijswinnend concept is uitgegroeid tot een traditionalistische trend, die -- net als de boerderette -- te herleiden is tot een collectieve behoefte aan cocooning, nostalgie en een nieuwe Nieuwe Truttigheid.
'Echte' architecten is deze ontwikkeling een doorn in het oog. Volgens hen zijn ook bouwmeesters kunstenaars, die niet dienen te buigen voor de wens van de projectontwikkelaar of de familie Doorzon. Net als in de eetcultuur zien we ook hier de opkomst van een nieuw sterrendom: de starchitect. Deze benaming is geen verwijzing naar de starheid van de Nederlandse nieuwbouwwijk, maar naar de status die architecten zichzelf toemeten. En zoals het de Nederlandse traditie betaamt, boert de starchitect goed in het buitenland, maar lopen lokale kaaskoppen niet warm voor een onconventionele bouwstijl. In hun ogen zijn starchitecten anarchitecten. En anarchie past nu eenmaal niet bij idyllisch wonen.

Kinderen voor kinderen én volwassenen

Nederlanders zijn dol op lijstjes. Een jaarwisseling biedt altijd voldoende gelegenheid voor overzichten, polls en verkiezingen. Maurice de Hond verdient een aardige boterham aan de met name door commerciële omroepen veronderstelde behoefte van het volk om zijn stem te laten horen.
Een lijstje dat geen media-aandacht heeft gekregen, is de Pedo Top-100 van MARTIJN, een vereniging die strijdt voor de maatschappelijke acceptatie van relaties tussen kinderen en ouderen. MARTIJN wil een platform zijn voor de discussie over pedofilie en beheert bovendien een aantal fondsen die -- hoe verrassend! -- vooral bestemd zijn om advocaten te betalen.
Bezoekers van de MARTIJN-website kunnen hun favoriete liedje-met-pedofiel-thema doorgeven, waarna op basis van alle inzendingen een top-honderd wordt samengesteld. De mogelijkheden variëren van 'Alle meisjes willen kussen' tot 'Zou het erg zijn, lieve opa', maar de nummers moeten in ieder geval bestemd zijn voor een jonge doelgroep, gaan over kinderen of iets wat met pedofilie te maken heeft, een titel hebben die betrekking heeft op pedofielen, gezongen zijn door (vermeende) pedofielen of een videoclip hebben waarin een of meerdere kinderen te zien zijn.
Wellicht kan de canoncommissie van Maria van der Hoeven zich ook buigen over deze muzikale verzameling?

succesvol zwerven: kwestie van timing

Vandaag besloot Firma Soetebroot zich in de zondagse stroom consumenten te storten in een altijd geopende winkelstraten. Gelukkig slaagde Soetebroot erin binnen twee uur alles te kopen wat nodig was. Om het veel langer vol te houden tussen het winkelpubliek blijft Soetebroot erg lastig vinden. Maar honger had de Firma nog wel en de Hema met die goeie hotdogs met mosterdsaus was om de hoek. Met twee plastic tasjes met nieuwe aankopen en een dampende hotdog in zijn hand stond Soetebroot bij zijn fiets toen ik achter mij het bekende keelgeschraap hoorde van iemand die geld aan je gaat vragen voor de daklozenopvang. "Uh, sorry, mag ik U dan misschien iets vragen?", hoorde Soetebroot een mannenstem zeggen. "Heeft u misschien 1 euro 90 voor mij?" Enigzins verbaasd over de precisiteit van dit bedrag -werken zwervers tegenwoordig ook met psychologische prijsdrempels?- probeerde Soetebroot te bedenken hoe hij deze man af kon wimpelen. Maar het lukte Soetebroot niet iets te bedenken. Dat kwam vooral omdat de firma zichzelf in een haarscherpe projectie zag staan bij zijn fiets.: twee plastic tasjes en een dampende hotdog. "Brrrroeh", hoorde ik de zwerver achter mij uitslaan. "Ik heb het wel koud zeg". Hij had het al niet meer hoeven zeggen. Ondertussen had Soetebroot namelijk al lang een graai gedaan in het kleingeldvakje van zijn portemonnee en er -natuurlijk- meer dan 1 euro 90 uitgehaald, want dat bedrag heeft niemand precies op zak. Fluitend liep de zwerver weg. Met ruim 2 euro 40 in zijn hand. Soetebroot kon hem alleen maar gelijk geven. Zwerven is ondernemen. Visie hebben, hoog inzetten en op het juiste moment toeslaan. Dan zitten die euro's binnen no time in je versleten broekzak.