Back to That Dam

Het einde van mijn reis is in zicht en langzaam werk ik mijn weg terug naar huis. Heel langzaam, want mijn vlucht gaat vannacht pas om drie uur pas de lucht in. Gelukkig valt in Bangkok de tijd gemakkelijk te doden. Vooral met twee dingen: shoppen en eten. Het shoppen deed ik vanmiddag en dat leverde behalve een set nieuwe nikes (roze, met bloemetjes!) ook nog een heleboel mooie Thaise kitsch op die ik plechtig beloof onder de meest trouwe lezers te verdelen, hehe.

Voor mijn eigen entertainment en hopelijk ook dat van jullie, sluit ik deze reisblog nu niet af met eindeloze verhalen over Boeddha's, Grand Palaces of tuktuk ripoffs, maar met een paar kiekjes van zaken -groot en klein- die ik opmerkelijk vond aan Thailand & Laos.

1.30 pm - Werkverschaffing kan in Thailand soms wel heel erbarmelijke vormen aannemen. Op de lichtbak waar deze stakker onder is in slaap gevallen staat Rolex. ZXelfs de naburige zwerfhonden hadden meer interesse in de kloosterpoort aan de overkant dan deze juwelierzaak (maar da's omdat ze weten dat ze om 6u eten krijgen van de monniken).




Ook zoiets, telefoonlijnmonteur zijn in Luang Prabang, Laos.

Veiligheid of fashionstatement?

Deze op zijn slurf uitrustende olifant bewijst het nog een keer. Trekkings zijn zielig en de hele dag met toeristen op je rug lopen alleen maar heel vermoeiend.

De textielserie; Lao style. De eerste was de beste. De tweede stijl had ik niet meer gezien sinds ik een jaar of 12 was, maar overtreft het Michael Jackson dekbed dat ik toen op mijn bed had liggen in alle opzichten. De deurmat is vooral functioneel. Het boeddhabeeldje staat zo niet op de betonnen tempelvloer. Maar of het daarmee te verantwoorden is?

Slangenschnapps, een lokale specialiteit. Mogelijke bijwerkingen; spierspasmen en verlammingen. Maar volgens de brouwer is de kans dat er slangengif in achterblijft verwaarloosbaar klein. Proost!

Lao-ese zelfrelativering op de Arc de Triomphe (te vinden achter de Musicalfontein, een cadeautje van China) in Vientiane...








In Udon Thani kun je pas echt leven als een ster. Er is zelfs een Limousineservice vanaf het vliegveld naar het stadscentrum.







Tot begin jaren '90 nog wars van elke vorm van kapitalisme vercommercialiseert zelfs de People's Republic of Laos nu rap.







Op de nipper ontdekte ik behalve nieuwe landen, ook nog nieuwe onderdelen van mijn eigen identiteit.








Heb zin om iedereen weer te zien!

Meer foto's van mijn reis door Thailand en Laos op Facebook!

I tube, you tube, we tube

Vang Vieng, het is een nachtmerrie en een idyllisch paradijs tegelijk. Want kijk, dit plaatje ontstond zonder gebruik van airbursh of photoshoptools dus dat zegt genoeg voor de paradijselijk kant. Op de nachtmerrie kom ik zo.

Nadat we mama-san, daughter-san en uncle-san - de eigenaren van onze drie hostels naast elkaar in Luang Prabang- gedag hadden gezegd en mama-san op de valreep nog mijn frisgewassen was ergens achter de kookpotten vandaan viste (da's eigenlijk best genant, dat vreemde mensen jouw was met de hand moeten wasssen), hopten we met z'n vieren in de minibus die ons in 6 uur naar Vang Vieng zou brengen. Deze minivan hadden we de nacht ervoor voor 80 dollar op straat gehosseld nadat de verhalen een 6 uur durende bergrit vol haarspeldbochten en een bus vol kotsende mensen de lokale manier van reizen wel erg onaantrekkelijk had gemaakt.

Nu zit ik in Vang Vieng, het donkere hart van Laos. Een dorpje in een woeste omgeving van rotsen van limestone, rijstvelden, jungle, rivieren en grotten. 'Dramatic landscapes' dus. Voor Vang Vieng zelf hoef je niet te komen. De toeristenkoorts heeft hier te veel wortel geschoten en het Chinese bazaar effect heeft een wel heel rare uitwerking gehad.

Het Chinese bazaar effect zie je in vaker en komt neer op de thematische ordening van spullen. Zo heb je in Istanbul hele wijken waar ze alleen leren jassen verkopen of plastic keukengerei. In China heb je volledige marktonderdelen met alleen wekkers of vissaus.
In Laos heb ik een voor mij nieuwe variant ontdekt. In elk cafe, elke internetkeet en elke bar, zijn er afleveringen van Friends te zien: nonstop, op meerdere schermen en op extreem hard volume. Praten hoeft dus niet meer, als je na je keuze van de speciale menukaart (de happyversies) uitgeteld op je bankje hangt. Als je nog geen hekel aan de serie had, krijg je 't hier wel (leuk is het vooral op antropologisch vlak; wat doen backpackers de hele dag? Nou, o.a. dit).
Maar er zijn zeker ook positieve kanten. Al die westerse toeristen nemen natuurlijk vanalles mee en al dit heen en weer geshuffel leidt soms dan weer tot mooie nieuwe integratie. Zo hoorde ik in de Oh-la-la bar de bailefunk hit Quiero fazer sexo (serieus!) in de playlist en maak ik kans op het boek De co-assistent in de swop die ik samen met twee Nederlandse meisjes heb opgestart. Wel met een beetje pijn in mijn hart Tommy Wierenga's Alles over Tristan daarvoor moeten afstaan. En dat terwijl dit boek misschien wel de drie grappigste zinnen bevat die ik tot nu toe las (tip!). Oh, ik ik zit tegenwoordig ook op facebook want dat is hier echt heel raar als je daar niet op zit. Ff tellen: hyves, myspace, LinkedIn, facebook, twee blogs en nog wat emailinboxen. Da's we;l een dagtaak zo onderhand. Valt hier niet op een of andere manier een fullltime job van te maken? Mischien een soort scoial utility person worden?
Nieuw ding voor mij, maar onlosmakelijk met Vang Vieng verbonden; tuben. Neem een paar kilometer Nam Song rivier, wat oude binnenbanden van een tractor of truck en plons op je bandje de rivier in. Tuben is vervolgens een kwestie van je mee laten voeren door de stroom en bij elk islandbarretje even van je bandje af hoppen voor een Beerlao of een swing op de schommels boven het water. Ook spannend; met je bandje de grot in om stalagmieten te zien.

En een typisch Lao-ese prikkerlunch toe. De urban legend gaat hier over twee Ieren die het zo leuk vonden dat ze het 11 dagen achter elkaar hebben getubd. Niet doen: in het donker terugdobberen met glibberige waterslangetjes als gezelschap en een vreemde hoteltuin als eindpunt. Wel hebben de Lao een systeem bedacht omdat er blijkbaar veel tubers kwijtraken op de Nam Song; een nummer met stift op je arm geschreven. Niet op je tube, maar op je arm. Dan ljikt het toch meer om de banden te doen dan om de backpacker. Wel een nummer, geen bandje? You pay.

Party... Lao style

Cafes, bars en clubs, de hele rimram sluit hier om half twaalf. Dat betekent nog niet dat de Lao meteen in een hun mandje rollen. Voor de late uurtjes is er de bowlingbaan. TL-licht, goedkoop bier, heel veel backpackers en de lokale pappies met cash. Het hangt daar tot in de late uren.
Hier een kleine foto impressie van feestgewoontes en nachtgebruiken, Lao style...
Wel oppassen op de dansvloer hier. Voor je het weet word je door een Laoese mama-san van je plek gejaagd met duistere, bezwerende handgebaren.
Voor soundbites, check later youtube (in productie).

Dao Feh, de nachtclub tegenover het zuidelijke busstation. Good. Fow dan-sing!


Per bezoeker een ober. Drank alleen per fles..

Met hedenavond een speciaal optreden van de band Men's Room. Gespecialiseerd in krakers als More than words.







Big up! De dj is een meisje!
Als dit soort personen ook nog opduiken op de bowlingalley weet je dat je op de goeie spot zit ;-)

De bowling alley.



Don't mean a thing if you ain't got the bling... (De eenheid is hier: de kip. Dat maakt mij met meer dan een miljoen kippen een miljonair!)
En dan is er vis. Verse vis

Same same, but different...

"Hieieie Mooi! ha ha ha", bulderde de in de oranje pij gestoken monnik, toen ik antwoordde dat het woord voor beautiful in het Nederlands mooi is. Ik vond de monnik al verdacht werelds. Nu is het misschien wel zo dat zowel in Laos als in Thailand zowat alle jongens een tijdje in de Boeddistische leer gaan- ook de minder vrome zielen- maar bij deze gast had ik wel heel ernstige twijfels over de oprechtheid van zijn toewijding aan het hogere.
Ik kwam hem tegen bovenaan een ellenlange trap die naar een tempel leidde in het gehucht Huay Xai, Laos, net over de grens van Thailand. Bovenaan de trap lagen twee waakhonden te doen wat alle Lao honden, katten en mensen de hele dag doen; slapen. Achter de honden doemde de monnik op. Hij rookte een peuk en stond een beetje met zijn mobiel te spelen. Of ik ook rookte, wilde ie weten, maar dan de 'happy' sigaretten, grijnste hij. Na wat culturele uitwisselingen (namen van voetballers) kwamen we op het woord 'mooi' en begon hij te grinniken. Blijkt in het Lao namelijk vrouwelijk schaamhaar te betekenen, een begrip dat de monnik overigens uitstekend nonverbaal wist na te pantomimen. Ik beloofde hem plechtig het woord nooit hardop te zeggen in zijn land. Later hoorde ik van mijn Poolse vriend Marcin dat dezelfde monnik (Marcin noemt ze 'monkeys', da's Pools-Engels voor kleine monniken) hem happy sigaretten had aangeboden en hem voor een special price wel de tempel van binnen wilde laten zien. Niet te vertrouwen dus, die oranje pappiers.
Wat zou deze monnik trouwens op zijn kerfstok hebben gehad dat hij zijn pij zo aan de wilgen heeft gehangen?
Het mooie aan Laos is dat je de sekstoeristen en het allerergste Benidormpubliek achter je laat (gehoord op de markt in Chiang Mai: "Heb 'ie die Gucci bril nog gekocht dan Ger?". Spreker: vrouw met huid van verfrommeld perkament, lillend vlees). Ik belandde nogal in een cultuurschok door de hoeveelheid toeristen in Thailand. En toen kwamen daar die vieze Duitse gasten die in de hotelkamer naast me zaten en elke avond een verse Thaise tiener mee naar huis namen nog bovenop. En dan vervolgens op het balkon een beetje tegen over elkaar gaan lopen opscheppen wie het beste happy end heeft gekregen.. Met mijn Nederlandse buren (toevallig bekenden uit Amsterdam - tja...) broedde ik op een tegenoffensief; aankloppen bij dikke Duitse sekspad en het meisje en haar een paar honderd baath aanbieden om zich snel uit de voeten te maken en echt een leuke avond te hebben. Niet gedaan uiteindelijk, helaas...
Iets volkomen anders, maar ook gehoord op de straten van Chiang Mai: het kleine stemmetje van een man - of eigenlijk een jongen nog- die als een krabbetje in het donker over de straat kriepte omdat hij alles - echt alles- miste wat zich onder de maag bevindt. Ik schrok me dood toen zijn uitgestoken handje opeens aan mijn schenen kriebelde en hij om wat geld vroeg. Breg; Hoe kan dit, anatomisch gezien? Erik & Lied: volgens mij heb ik iemand gevonden voor rompje.... :-)
Nog even een plaatje van mij als Thaise kok. En dan - hop- echt naar Laos.
Na twee dagen varen over de Mekong (13 uur! check de houten bankjes!) ben ik namelijk in een soort tijdscapsule terecht gekomen: Luang Prabang (LPB). Dit is zo'n stad waar je meteen verliefd op wordt. Ik in ieder geval wel. Een beetje New Orleans anno 18honderdzoveel, denk ik. Zware, kruidige luchten, smalle steegjes met houten huisjes en om half twaalf gaat de knop van de elektriciteitvoorziening om en de kaarsen aan. Vanaf dan kun je alleen nog bowlen (!). Andere favoriet spel hier; jeu de boules! Jaja Ruud; Luang Prabang is petanque-paradijs! Moet je heen dus. Postkoloniaal cadeautje van de Fransen. Maar, om die reden hebben ze hier ook; La vache qui'rit! En baguettes. maar dan wel met noodles erop en meer van dit soort fusion. Ja, als er geen hordes twintigjarige Britse backpackers waren die hier fles na fles Mekong-whiskey wegzetten, een gram of wat verdunde opium roken en vervolgens de hele avond voor de tv hangen om herhalingen van Friends te kijken (serieus!), zou ik Luang Prabang misschien wel bijna een soort van paradijsje noemen. Graad beter dan Thailand nog.
Of zoals de Lao zelf zeggen same, same, but different...
p.s. Mochten er mensen zijn die zich afvragen waar GMZ is in dit verhaal dan is het misschien goed om te vertellen dat het minimonster na een paar flinke avonden doorhalen met de gasten van het Olympisch promotieteam en Samsong rum, dagenlang met een dikke kater in het hostel heeft gelegen. Hij heeft beloofd in Laos zijn leven te beteren. Helaas zag ik hem vanochtend wel stiekem een happy pancake in zijn lunchzakje frommelen voor op de boot. Ik zal wel weer zonder 'm op stap moeten vanavond. Geen garanties dat het minimonster nog opduikt dus.
Ik zelf houd het bij streetfood. Niet te versmaden toch die worstjes? Zongedroogd krijg je ze niet bij het karretje met de lachende worst in Kranenburg.

Oh en nu is het moment gekomen dat ik nog een plaatje moet droppen dat ik eigenlijk het liefst angstvallig verborgen houd. Ai... Ching, Marjolijn en Taco, ik buig mijn hoofd nederig en kook voor jullie met kerst 6 wokken pad thai....

Zen met Donald

De ananas is gesneden, de priklimonade uit plastic gedronken en de nachttrein naar Chiang Mai bedwongen. Een grote gezellige bedoeling natuurlijk, die trein, met halve liters Singhabier en een bedje waarin ik lekkerder sliep dan ooit tevoren. 's Nachts gezien hoe de trein de mistige jungle van het noord en van Thailand bedwong, spookachtig mooi.
Nu zit ik in de noordelijke koningsstad met net wat meer frisse lucht en heb ik vandaag o.a. meteen maar een rondje tempels gedaan, want daar is Chiang Mai mee bezaaid. Nee, hier geen dozijn kiekjes van ondoorgrondelijke Thaise tempels. Wel: Boeddisme meets popcultuur. Hoe? Bekijk de kleine fotoimpressie.
*Check ook het detail in de vorm van de noodledish die de olijke Donald vasthoudt! Het bordje op de grond rept overigens over een meditatiezone. Zen met Disney dus.

*het zonnescherm op de blauwe auto (vermoedelijk van de projectontwikkelaar die de tempel weleens onder handen zou nemen, verklaart mogelijk een deel van het verhaal).

Maar het wordt nog erger.
Want want wat voor vreselijks zag ik onderaan het bord van het restaurantje waar ik na tig tempels mijn lunch verorberde? De gefiguurzaagde houten gansjes! De Hollandse vinexwijk stylo, doorgedrongen tot in Chiang Mai! Goed om eens na te denken over hoe we dit soort negatieve uitwassen van culturele globalisering in de toekomst tegenhouden. Zou de restauranteigenaresse ze hebben gekregen van een dankbare Koning Aap reizigster uit Simpelveld?

Mooi was dat ik bij het politiebureau nog eens soort Jeff Koons achtige interpretatie van de zegevierende agent zag. De machtige armen der wet zijn - ondanks hun zeer nauwsluitende uniformen- in Thailand geen watjes. Nee, de politieman is hier nog een held! Of zich bewust van postmoderne ironische knipogen en een flinke dosis zelfspot, maar dat laatste weet ik niet zeker. Maar ze zouden er in Nederland zeker een voorbeeld aan zouden kunnen nemen. Of vinden jullie dat het juist bijdraagt aan het hoge Village People gehalte?

Comping up: een trekking naar National Park Chang Dae en kookles op de Ibaan Thai Cooking School. Inclusief voorafgaand bezoek aan de lokale markt om die verse producten op de kop te tikken voor pad thai, springrolls, curry's en meer van zulks.

Leaving the city today

En voor je het weet zit je weer in bangkok, die ranzige klamme maar oh zo steadygoing stinkstad. En dan zie je hem echt; die olifant, en verlies je een iPod. De scherpe lezer checkt de beslurfde vorm achter de bamboe-vitrage van de Zanzibar hieronder. Gelukkig was Chings broer me voor en kocht hij voor haar een nieuwe SonyEricson in China. Ook 8 G's dus dan is een iPod Nano natuurlijk maar slap. Nu hebben we het op een akkoordje gegooid. Als ze in december naar NL komt (jaja! hoera!) dan vul ik die phone met goeie muziek. Want in Azie komen ze niet veel verder dan Will.Iam - Girl, where did you get that body from.. I got it from my mamma- Sinds we het nummer inclusief levensgrote projectie van de clip in een club hoorden is het overigens wel toegevoegd aan onze vakantiesoundtrack. Met bijbehorende mime van de bootyslap. En samen met de scorpions en een heleboel slechte jaren negentig compilaties die de playlist van de strandhut vormde van onze Nature Resort op Ko Chang. Daar nog wel de bucket ontdekt. En ja Breg, ook die plastic zakjes cola! Nog zo'n schmutzieding waar iedereen die ooit in Thailand backpacker is geweest van heeft geprofiteerd. Da's na 4 dagen dus allemaal verkouden en een kater. Maar die ellende steekt bleek af tegen het warme saamhorigheidsgevoel dat je er van krijgt.
Maar toen we echt in die eilandvibe terechtkwamen en de gesprekken zich versmalden tot: wat heb jij vandaag gedaan?
Niks. En wat ga je morgen doen? Uhm, waarschijnlijk hetzelfde..) was het alweer voorbij voor mijn stadse vrienden. Er moest weer gewerkt worden in Hongkong, Belgrado en Sjanghai. Terug naar Bangkok dus, waar we in een tijdscapsule terechtkwamen in de vorm van het jaren '50 hotel Atlanta. Geen fake, maar vintage. Merk je ook aan de nul pogingen tot renovatie. Aftands dus maar de tijd heeft er letterlijk stilgestaan. En het is een prijsknaller. Met zwembad. Minder is dat er veel regels zijn, heeeeel veel regels. De beste: Denk niet dat je hier hip of modern bent als je de zogenaamde grunge/backpacker/hippie (schmutzie!)-look aanhoudt. Dat is misschien trendy stylo in het westen maar Thai people vinden het gewoon onbeschoft. Oh en, check het bord bij de ingang...Patpong en de sleazy sois van Sukhumvit zijn hier om de hoek. Vandaar.
Verder de afgelopen week vooral feestgevierd. Niet alleen omdat het vakantie was en dat al reden genoeg is. Ook omdat zowel Chingster als Marjolijn jarig waren. Hoogtepunt van Marjolijns verjaardag? De afterhours in de pompende Spicy club in de parkeergarage van het Marriott waar Thaise hootchies rondom vieze buikige Britten hangen en in een oogopslag meer ladyboys te zien zijn dan tijdens de gayparade. En...waar Ching een bekende zag! hehe ;-)
Vanavond neem ik de nachttrein naar Chiang Mai. Een van de doelen: pad thai leren maken.
Nu is het vijf uur en dat betekent spitsuur (net als dat 2, 3 of 4 uur spitsuur betekent, ook soms 's nachts). Beter duw ik dus nu wat geld in de honestybox die hier boven de computer hangt (zo zijn ze dan wel wee he, in de Atlanta) en ga ik vast richting station. Het is hier mogelijk om over tien kilometer anderhalf uur te doen.

Schmutzies en bananenpannenkoeken

"Ten baht, ten baht. I take you to everywhere", zei de Bangkokse tuk-tuk chauffeur. Natuurlijk ben je dan als niet onervaren reiziger meteen op je hoede. De combinatie tuk-tuk, Bangkok, toerist en een vloeiend Engels sprekende chauffeur die zijn tanden breed blootlacht, heeft natuurlijk bijna de vorm van een alarmbel. Maar djee, ik was nog suffig van de klamme taxirit naar de Shanti Lodge, Ching, Marjolijn en Taco hingen nog ergens boven de aardbol en GMZ lag -alle grootspraak ten spijt- nog in z'n mandje met een jetlag (lees hier hoe hij even later wel al vrienden maakte met de populairste pappies van Azie!).

Dus stapte ik in. En als je per blok dan ongeveer een pakje sigaretten krijgt ingeblazen van de schoolbussen is dat al geen pretje. In rap Engels begon de tuk-tuk chauffeur vervolgens een verhaal over national holidays, special shops en taking train to Chiang Mai el cheapo way. En nee, natuurlijk trapte ik daar niet in. Maar probeer er maar eens vanaf te komen als je midden over de si's en sois van Bangkok raast, de Scorpions op de achtergrond. De achterbuurt waar hij me bracht leek ook niet echt op rustieke plek aan de rivier waar ik heen wilde en het geplastificeerde kaartje dat hij me toonde en waarmee hij zogenaamd gratis benzine kreeg, spe-ciaal voor national holiday was wel heel slecht geknutseld.

Sure. In ruil voor de benzine moest ik ff 5 minuten gaan shoppen in een winkel met matrozenpakjes als meest trendy items. Al mijn goede voornemens ten spijt eindigde deze eerste interculturele uitwisseling dus met een' No, no no, I don't wanna go shopping" (imagine !?!?), schreeuwende Firma Soetebroot achterin de tuk-tuk en een chauffeur die haar er uiteindelijk ter plekke uitkickte voor 10 baht. Gelukkig wel op de plek die 5 minuten verwijderd bleek van mijn idyllische hangplek aan de Chao Praya rivier.

Dus hopte Firma Soetebroot - nog niet verslagen- naar Sir Thompons house, vleide zich daar neer op het terras met een jasmijn thee en klapte de Groovy Map open (aanrader!). Achterop de kaart viel haar oog op de sectie danger&annoyances. De meest voorkomende annoyance begint met een tuk-tuk chauffeur die zegt: "Ten baht, ten baht. I take you to everywhere"....
Niet doe-hoen....
Nu zitten we met z'n vieren op paradijselijk Ko Chang en kabbelt het leven voort met de snelheid van een Thaise olifant op een verplichte toeristentrektocht (nee, dit doe ik dus niet). Ching is er overigens van overtuigd dat een olifant over een brug te hebben zien slenteren - downtown Bangkok. Alleen. Maar dat geloven we tot nu toe niet. Sterker ik heb d'r een iPod toegezegd als ze het kan bewijzen...Oei. Of heb ik me niet verdiept en zijn olifanten de golden retrievers van Thailand?

Opvallend aspect aan Thaise eilanden: Schmutzies (dank aan de broeder van Marjolijn voor de rake benaming). Schmutzies zijn types die net zo uitgesleten zijn als de Lonely Planet. Een be-dreadlockte garde stinkers die na een reis naar India hun chakra hebben ontdekt en in Thailand pas weer adem durven halen. Types die meestal maanden blijven plakken in een voor 100 baht (1 euro) gehuurde boomhut met als meest luxe bezitting een rafelig matje en een aanpalende schurftige zwerfhond. Het meest irritant is dat ze vaak didgeridoo hebben leren spelen, of erger, djembe.
Overigens zijn de schmutzies een volkomen verwaarloosbaar minpunt tussen de groene jungle, zeeen van tijd, strandhutten met hangmatten, emmertjes pina colada voor een euro, tom ka soep voor een prik en bananenpannenkoeken als ontbijt. Bovendien vormen ze een van de bronnen van lopende grappen tussen ons vier hedonistische profiteurs (vanuit schmutzieperspectief dan he). Morgen gaan we hiken (=gewoon wandelen) door de jungle met een Thaise Sam Safari die op 2 kilometer afstand aan een ruisende tak kan zien dat er een aap zit. Vandaag? Mmm niets ofzo...hehe.